21/10/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Mέντορες

      Pin It

Του Γιώργου Σταματόπουλου

 

Εχουμε μπλέξει με τους αυτοαποκαλούμενους αριστερούς. Οποιος είναι αριστερός δεν το δηλώνει, απλώς είναι. Τι, τέλος πάντων, είναι ο αριστερός; Αυτός που υφίσταται τη βία του κράτους και πασχίζει με τους σκεπτόμενους συμπάσχοντες να απαλλαγεί από την εξουσία, μεριμνώντας να έχουν φωνή οι όμοιοί του. Να φροντίσει επίσης στη συνέχεια να οργανώσει έναν τρόπο, ένα σύστημα εξουσίας στο οποίο θα έχουν λόγο οι πλείστοι και όχι κάποιοι τάχα μου εκλεκτοί και λοιποί αντιπρόσωποι-λωποδύτες. Αριστερός μπορεί να είναι και ένας εν συγχύσει θεωρούμενος δεξιός ή ένας σούπερ ντούπερ επαναστάτης αναρχικός όταν υπηρετούν τον άνθρωπο και την κοινωνία.

 

Δεν είναι μέντορες κανενός οι αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί, ας το πάρουν χαμπάρι και ας πάψουν να περπατάνε σαν παγόνια ή να εκτοξεύουν ρητορήματα λυσιτέλειας δήθεν των δογμάτων τους. Ουδείς τους παίρνει στα σοβαρά, διότι απλώς δεν φαίνεται να έχουν ίχνος σοβαρότητας στο είναι τους, στο σκέπτεσθαι, στο στοχάζεσθαι, στο συνανήκειν, στο συνυπάρχειν. Σφάλμα μέγα σφάλλουν νομίζοντας ότι η κοινωνική πολιτική θα εφαρμοστεί από τα άνω προς τα κάτω, ότι δηλαδή θα πάρουν την εξουσία και θα λύσουν όλα τα προβλήματα. Τα δικά τους προβλήματα είναι πιθανό να λύσουν, όχι των πασχόντων. Και ας ξέρουν ότι οι πάσχοντες δεν είναι ανίκανοι, loser, μοιρολάτρες, άχρηστοι, πλέμπα. Είναι άνθρωποι εγγράμματοι, ψυχικώς και νοϊκώς υγιείς, που, όμως, ουδέποτε ενέδωσαν στην ευκολία και την υποταγή· υπερήφανοι, όχι δούλον πλήθος. Βγαίνει ο κάθε πικραμένος, ο κάθε ημιμαθής και σπαργωδώς ομιλεί για τον τρόπο ζωής των αριστερών και λοιπά κουραφέξαλα. Δεν είμαστε όλοι ο ίδιο, πώς να το κάνουμε; Πολλοί από μας κινούμαστε αριστερά, αλλά δεν γινόμαστε τελάληδες τούτης της κίνησης, δεν το βροντοφωνάζουμε· εκείνο που προσπαθούμε είναι η οργάνωση από τα κάτω, ο δεσμός των κινημάτων. Εκεί πρέπει να στρέψουν το βλέμμα τους οι επίδοξοι εξουσιαστές· με θάρρος, όχι ασκαρδαμυκτί… όχι σεληνιασμένοι και τεναγίτες, αλλά με σθένος και ειλικρίνεια, όχι οιηματίες και κεναυχείς, αλλά με σεμνότητα· με ελαφρύ ερύθημα στις παρειές τους.

 

Φτάνουν η κενοφρονία και κακοφωνία τους, ο αυτισμός της αριστεροσύνης. Ας μείνουν στα κόμματά τους και ας αφήσουν ήσυχη την κοινωνία, μπας και μπορέσει να συνειδητοποιήσει αυτή τη δύναμη που φέρει, και καταφέρει έτσι να βρει τη δική της άκρη. Θα ήταν προτιμότερο να αρχίσουν να μιλάνε για το τι σημαίνει Αριστερά από το να δηλώνουν σαν έτοιμοι από καιρό ότι είναι αριστεροί. Είναι άκομψο, τουλάχιστον γι’ αυτούς που έχουν την κομψότητα πολύ ψηλά στην κάθε τους πράξη, στην επικοινωνία.

 

Εάν παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να αυτοαποκαλούνται αριστεροί, ας φροντίσουν να το αποδεικνύουν κάθε μέρα, με την ανοχή στο ανοίκειο, με το ήθος στη συνομιλία, με τον σεβασμό στον αδύνατο και στον διπλανό. Ετσι θα μετριαστεί η δοκησισοφία τους και θα ξεφουσκώσουν λίγο στα μάτια μας, παίρνοντας το σωστό σχήμα, φεύγοντας από το σκολιό βάδισμα της έπαρσης. Να μπορούμε να πίνουμε ένα ποτό μαζί, χωρίς μάσκες. Κάπως έτσι.

 

[email protected]

 

Scroll to top