Του Γιώργου Σταματόπουλου
Ρωτάνε πολλοί, με αγωνία και ειλικρινές ενδιαφέρον, τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν καταλάβει την εξουσία, θεωρώντας βέβαιο ότι θα αποδεσμευτούμε από τους ανεκδιήγητους εκπροσώπους του παλιού συστήματος που με τις πράξεις τους το παραμόρφωσαν· δηλαδή: διέλυσαν κάθε κοινωνικό κύτταρο, το έκαναν αστυνομικό, ολοκληρωτικό, το εκχυδάισαν, το οδήγησαν στον πλήρη εκφυλισμό του. Αυτό δεν είναι κακό διότι πολλοί ξεστραβώθηκαν· είδαν την ουσία αυτού του συστήματος, την απέχθειά του προς τα μικρομεσαία και χαμηλά στρώματα και την εξάρτησή του (δουλόφρονη και υπάκουη) από την πλουτοκρατία. Αντιληφθήκαμε πολλοί ότι αυτό το σύστημα δεν έχει σχέση με τη Δημοκρατία, ότι η κοινωνία είναι για τη «φιλοσοφία» του μια μάζα ψηφοφόρων που διά της ψήφου της νομιμοποιεί τους εκπροσώπους του στην κατάληψη θώκου εξουσίας. Αυτό, πράγματι, κάνουμε όταν ασκούμε το περιβόητο δημοκρατικό δικαίωμα να ψηφίζουμε: νομιμοποιούμε το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του, λέμε ναι στην αδικία και τη φτώχεια, αρνιόμαστε τελικά να συναποφασίζουμε… Τρέχα γύρευε.
Αυτοί που κινούν τα νήματα της πολιτικής οικονομίας είδαν ότι τα φερέφωνά τους δεν αντέχουν άλλο, δεν αντέχουν οι ίδιοι (οι κεφαλαιούχοι) τόσο πιστά σκυλιά, όπως είναι ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Θα τους ήθελαν λίγο πιο απαιτητικούς απέναντί τους, πιο αντιδραστικούς. Α, μπα.
Τέλος πάντων. Πεποίθηση όλων είναι ότι θα μας αδειάσουν τη γωνιά, και πολύ σύντομα. Κι ερχόμαστε στο ερώτημα που προκαλεί δυσφορία: Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ο Θεός κι η ψυχή του. Ας κρατήσει την κατάσταση εδώ που είναι, διότι το να επανορθώσει όλες τις αδικίες φαίνεται κομμάτι δύσκολο. Επίσης, το να έλθει σε σύγκρουση με το κεφάλαιο φαντάζει αστείο (τα περί ρήξης είναι απλοί λεονταρισμοί· ποια ρήξη όταν η επαφή του με την κοινωνία είναι υποτυπώδης;). Ας προσπαθήσει να αλλάξει η νοοτροπία, προτάσσοντας την αξιοκρατία, τη διαύγεια, την κοινωνική δικαιοσύνη, και ας μεριμνήσουν οι πολιτισμικοί οικονομολόγοι του να δώσουν κίνητρα για άνθηση της δύσμοιρης, εγκαταλελειμμένης και πανέρημης ελληνικής περιφέρειας.
Είναι μια λυπηρή συζήτηση αυτή, διότι οι συμμετέχοντες χρησιμοποιούμε συστημικούς όρους έξω από κάθε πολιτική αλήθεια. Είναι συζήτηση καφενείου. Προσδοκάμε, άρα, τα ελάχιστα, που διασώζουν τουλάχιστον την αξιοπρέπεια και βοηθούν όλους να ξεφύγουν από την πείνα, την κατάθλιψη, την παράνοια. Σ' αυτό σηκώνουμε τα χέρια διότι, ναι, η υγεία πρέπει να επανακατακτηθεί, να μπει στην κάθε μέρα μας. Είναι κάτι αυτό, αν αναλογιστούμε ότι ζούμε σ' ένα πλανητικό σύστημα που σκορπίζει ασθένειες χωρίς κανέναν ηθικό φραγμό. Πολλά θα 'θελε ο καθένας από την πλευρά των συμφερόντων του να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τότε πελαγοδρομούμε. Τον άνθρωπο της αλληλεγγύης και της κοινότητας μπορεί να εμφανίσει στο πολιτικό προσκήνιο; 'Η δεν μπορεί;
