Του Γιώργου Σταματόπουλου
Πήγα χθες στις εννιά το πρωί -αχάραγα για μένα- στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου Αθηνών να παρακολουθήσω τα της ορκωμοσίας της μικρής μου κόρης. Η είσοδος από τα Προπύλαια, κλειδαμπαρωμένη. Κάπως πλαγίως εισήλθαμε, γονείς, συγγενείς και φίλοι σε μια ακατάστατη αίθουσα, όπου ο καθένας, χωρίς να σέβεται κανέναν, έκανε ό,τι ήθελε. Φωτογράφιζε, βιντεοσκοπούσε, με ξέρω ‘γώ κάτι μηχανήματα στα χέρια του, αδιαφορώντας για το αν οι πίσω απ’ αυτόν δεν είχαν οπτική επαφή με τις πρυτανικές αρχές που παρέδιδαν τα πτυχία στους αποφοιτήσαντες, δεν μπορούσαν να δουν τους τελευταίους. Βγήκε ένας από την πρυτανική αρχή και άρχισε να λέει κάποιες γενικότητες. Ομιλία χωρίς προετοιμασία, χωρίς στόχευση, χωρίς σεβασμό στους φοιτητές – φίλους – συγγενείς. Αοριστίες και επαναλήψεις. Καμία αναφορά στην επικοινωνία, στον ρόλο της σήμερα, στις εφαρμογές της, στο μέλλον της, στον κίνδυνο απέναντι στον οποίο βρίσκονται τα Πανεπιστήμια λόγω ελλιπούς κρατικής χρηματοδότησης, στις εταιρείες, στην ολιγαρχία των μέσων. Τίποτα. Και το κερασάκι: Σας σεβόμαστε, μας σέβεστε, μπλα, μπλα, διότι όλα αυτά τα χρόνια εδώ μέσα ανδρωθήκατε (σ.σ.: άπαντες, άντρες και γυναίκες!). Πώς ανδρώνεται μια γυνή μόνο οι πρυτάνεις γνωρίζουν. Περιμένεις ν’ ακούσεις έναν ενθαρρυντικό, έναν παρηγορητικό τέλος πάντων λόγο, για τους πτυχιούχους, για την αγορά εργασίας, που είναι προσδιορισμένη από τα συμφέροντα των ολίγων, αυτών που διαφεντεύουν τις συχνότητες, την έντυπη μορφή της δημοσιογραφίας. Σιγά τώρα. Κάποιες ανοησίες ότι απ’ αυτό το Πανεπιστήμιο έχουν βγει μεγάλοι άνθρωποι, επιστήμονες, αλλά και καλλιτέχνες (sic) και λογής αναγνωρίσιμοι.
Αναρωτιέσαι: Αυτό είναι το επίπεδο των καθηγητών, των πρυτάνεων, της ακαδημαϊκής κοινότητας: Αρες -δηλαδή- μάρες – κουκουνάρες; Κοινοτοπίες και πομφόλυγες; Μήπως γι’ αυτό φοβούνται να ανοίξουν τις θύρες των Πανεπιστημίων; Μήπως φοβούνται ότι θα γίνει αντιληπτή η ανεπάρκεια αυτών που τα διοικούν; Λέμε, μήπως; Οταν ακούς όμως ότι αγόρια και κορίτσια ανδρώθηκαν (!) επί τόσα χρόνια στις αίθουσες της μόρφωσης, αρχίζεις και πιστεύεις ότι έχουν απόλυτο δίκιο οι φοιτητές.
Προχειρότητες. Τσαπατσουλιές. Φόρεσαν μια τήβεννο και απαιτούσαν από το κοινό να σταθεί σε στάση προσοχής άμα τη εισόδω των πρυτανικών αρχών στην αίθουσα τελετών. Μάλιστα. Οχλαγωγή. Συνωστισμός. Με το ζόρι ακούγαμε τι έλεγαν. Καλύτερα, βεβαίως, θα ήταν να μην ακούσουμε τίποτα. Τι νόημα έχει να ακούς το τίποτα των λόγων των πρυτάνεων; Κάποια κριτική, κάποια σύσταση προσοχής, κάτι, διάβολε, που θα προβλημάτιζε, έστω αρνητικά, φοιτητές και γονείς;
