Του Τάσου Παππά

Και τα τρία κόμματα που συγκροτούν την κυβέρνηση επιδιώκουν την εξάντληση της τετραετίας, ελπίζοντας ότι μέχρι τότε θα έχουν καταφέρει να αλλάξουν το κλίμα. Κάθε σκέψη για πρόωρες εκλογές τούς φέρνει πανικό. Ωστόσο μπορεί να προκύψει ένα ατύχημα. Η συνοχή της κυβέρνησης απειλείται σοβαρά εξαιτίας των χειρισμών πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της λίστας Λαγκάρντ.

Η υπόθεση αυτή στοιχειώνει την Ιπποκράτους γιατί, όποια κι αν είναι η εξέλιξη στο δικαστικό επίπεδο, οι πολιτικές ευθύνες κορυφαίων στελεχών του είναι αυταπόδεικτες. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου κατηγορείται ότι πείραξε τη λίστα, πριν τη χάσει. Ο Ευάγγ. Βενιζέλος την τοποθέτησε στο βάθος ενός συρταριού του γραφείου του και υποχρεώθηκε να την παραδώσει στο μέγαρο Μαξίμου μετά τον θόρυβο που προκλήθηκε, αφήνοντας αιχμές για τον κ. Παπακωνσταντίνου και τον πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ Γ. Διώτη.

Ισχυρίζεται μάλιστα ότι δεν την είδε. Ο μικρότερος εταίρος του κυβερνητικού συνασπισμού, η ΔΗΜΑΡ, κρατά αποστάσεις ασφαλείας από το ΠΑΣΟΚ και έχει δεσμευτεί ότι θα στηρίξει πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για σύσταση εξεταστικής ή προανακριτικής επιτροπής. Η Νέα Δημοκρατία, από την πλευρά της, δηλώνει ότι θέλει πλήρη και γρήγορη διαλεύκανση της ιστορίας. Κοντολογίς: Η κυβέρνηση στηρίζεται σε ένα κόμμα (ΠΑΣΟΚ) που σαπίζει, σ' ένα άλλο κόμμα (ΔΗΜΑΡ) που είναι έτοιμο να συνταχτεί με την πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης για να πέσει άπλετο φως στη δύσοσμη αυτή ιστορία και ο βασικός κορμός της (Νέα Δημοκρατία) αγωνίζεται να κρατήσει πάση θυσία τις ισορροπίες.

Μέχρι τώρα ο Αντ. Σαμαράς προσέφερε κάλυψη στο ΠΑΣΟΚ (αρνήθηκε να ψηφίσει υπέρ της σύστασης εξεταστικής επιτροπής για το Μνημόνιο, αν και ήταν προεκλογική εξαγγελία του), όμως τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο που θα ήθελε ο αρχηγός του, ο ενοποιητικός παράγοντας της κυβέρνησης. Είναι υπόλογο.

Η ΔΗΜΑΡ δεν έχει το εκτόπισμα ούτε και τη διάθεση να λειτουργήσει συνθετικά, ενώ δεν μπορεί διαρκώς να ψηφίζει κατ' επιλογήν. Αλλωστε είναι και το μόνο κόμμα της συγκυβέρνησης που δεν έχει συνδεθεί με τις ολέθριες επιλογές του δικομματισμού που οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής.

Τέλος υπάρχει και η κοινωνία. Οποιαδήποτε απόπειρα συγκάλυψης της υπόθεσης ή κωλυσιεργίας για να κερδίσουν χρόνο οι εμπλεκόμενοι θα είναι το τελειωτικό χτύπημα σε ένα πολιτικό σύστημα που παραπαίει κάτω από το βάρος των πολλών ανομημάτων του.