Ενα φαινόμενο ανάλογο με το «μπούλινγκ», που παρατηρείται στις σχολικές αυλές -όπου τα πιο δυνατά και σκληρά παιδιά ταλαιπωρούν ευαίσθητους και αδύναμους, συνήθως, συμμαθητές τους- παρατηρώ τελευταία και στη δική μας αγέλη. Ειδικά τώρα που, με την έλευση του Σούρτα, πριν από ένα χρόνο, και τη σχεδόν ενηλικίωση του Ταρζάν, άλλαξαν οι συσχετισμοί: Πριν έρθουν τα δύο αρσενικά, η Αλλοπάρ και η Κάρμεν ζούσαν μια χαρά και αγαπημένα, χωρίς ποτέ να 'χει δημιουργηθεί μεταξύ τους κανένα πρόβλημα.
Το ίδιο ειρηνικά ζούσαν, στον μπροστινό κήπο κι αυτοί, Σούρτας και Ταρζάν. Ο Σούρτας, 5-6 ετών, υποδέχτηκε με χαρά τον Ταρζανάκο τον Φεβρουάριο και τον πήρε υπό την προστασία του. Και τα κρύα βράδια, όταν έμπαινε στο σπιτάκι του για να κοιμηθεί, άφηνε και τον πιτσιρικά να μπει και να κοιμηθεί πάνω στην κοιλιά του. Οι μήνες πέρασαν και ο Ταρζάν μεγάλωνε μέρα με τη μέρα, σαν καρπούζι, μέχρι που 'γινε βουβαλόπαιδο. Ετσι, όταν τους πήγα και τους δύο στον πίσω κήπο, μαζί με τα κορίτσια, άρχισαν τα πρώτα προβλήματα.
Συγκεκριμένα, ο Ταρζάν ήθελε να παίζει και με την Κάρμεν και την Αλλοπάρ, όπως έκανε με τον Σούρτα. Και ενώ η Κάρμεν βρήκε έναν τρόπο να τον αποφύγει -του γρύλλιζε κι έφευγε, δίνοντας τόπο στην οργή- αντίθετα η Αλλοπάρ τού την έπεφτε κανονικά: Του χιμούσε, τον έβαζε κάτω και του γάβγιζε δυνατά, φέρνοντας τα δόντια της πολύ κοντά στη μουσούδα του. Αυτό -η υποταγή του Ταρζάν στην Αλλοπάρ- κράτησε 2-3 μήνες. Οταν ο Ταρζάν απέκτησε συνείδηση της δύναμής του και καθώς είναι πιο εύσωμος απ' τους άλλους τρεις, άρχισε να ανταποδίδει, φέρνοντας την Αλλοπάρ σε πολύ δύσκολη θέση, αφού -και με το δίκιο της- δεν είναι διατεθειμένη να παραχωρήσει την αρχηγία της αγέλης. Και μάλιστα σ' ένα νιάνιαρο!
Το χειρότερο είναι ότι το ίδιο κάνει ο Ταρζάν και στον μέντορά του, τον Σούρτα, τον πιο ειρηνικό σκύλο που έχει περάσει ποτέ από την αυλή μας. Τον παρενοχλεί -δεν τον αφήνει σε χλωρό κλαρί- και τον προκαλεί να παλέψουν, σίγουρος πια για τη δύναμή του. Και ο καημένος ο Σουρτάκος υποφέρει.
Από τις αρχές του Οκτώβρη, λοιπόν, αποφάσισαν να κάνουν ένα πείραμα, ώστε να επιστρέψει η ηρεμία στην αγέλη μας- και στην αυλή μας. Ετσι, έφερα στον μπροστινό κήπο τον Σουρτάκο, αφήνοντας στον πίσω κήπο τον Ταρζάν μόνο του, με τα κορίτσια. Υπέθεσα ότι ο Ταρζάν, χωρίς τον Σούρτα, θα ηρεμούσε και θα σταματούσε τα πλακώματα με την Αλλοπάρ. Δεν λέω μεγάλα λόγια, αλλά αρχίζω να πιστεύω ότι έκανα διάνα: Ενα μήνα τώρα δεν έχει γίνει ούτε μια σύρραξη μεταξύ Ταρζάν και Αλλοπάρ. Μη σας πω ότι παίζουν κιόλας, κυνηγώντας πότε αυτός την Αλλοπάρ και πότε αυτή τον Ταρζάν. Χωρίς φωνές και αγριάδες.
Μία εξήγηση μπορώ να δώσω: Ο Ταρζάν, παρόντος του Σούρτα, ήθελε να κάνει τον μάγκα και τον καμπόσο, γι' αυτό και την έπεφτε στην Αλλοπάρ. Τώρα που είναι μόνος του με τις κοπέλες, δεν έχει λόγο να επιδειχτεί πουθενά και έγινε ένας φυσιολογικός -και ήρεμος- σκυλάκος.
Ο χειμώνας θα περάσει, λοιπόν, έτσι, με τον Σούρτα μπροστά, μαζί μου, και τους άλλους τρεις πίσω. Θα σμίγουν κάθε μέρα για λίγο, στη διάρκεια της βόλτας, και θα ξαναχωρίζουν μετά. Ελπίζω ότι, όταν την άνοιξη ξαναπάει και ο Σούρτας στον πίσω κήπο, με τους άλλους, θα έχουν αλλάξει τα πράγματα, δηλαδή ο Ταρζάν θα έχει σοβαρέψει και δεν θα 'χουμε ταραχές. Βλέποντας και κάνοντας.
* Eντάξει, απαγορεύονται διά νόμου τα «σκυλόκουτα» που στερεώνουν στο πίσω μέρος των ΙΧ τους ή των αγροτικών τους οι κυνηγοί σ' όλη την ελληνική επικράτεια. Ε, και; Το θέμα είναι, αν έστω κι ένας αστυνομικός έχει ποτέ ελέγξει ΕΝΑΝ τέτοιον κυνηγό για τη μεταφορά σκύλου κάτω απ' αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες. Χαιρετίσματα…
Ο Παναγιώτης Διαμαντής θα παίρνει τα γράμματά σας στη διεύθυνση: Κολοκοτρώνη 8, Αθήνα (στήλη «Εμείς κι αυτά»), τα τηλεφωνήματά σας στον αριθμό 211 1045000, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, 11.00-13.00 και τα e-mails σας στη διεύθυνση [email protected]
