Την περιμέναμε χθες την ανακοίνωση από τον πρόεδρο του Δ.Σ. του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης Γιάννη Σμαραγδή, αλλά τελικά δεν μας ήρθε. Οποτε, όμως, και να έρθει, εμείς θα την κορνιζάρουμε. Ιστορική στιγμή. Θα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού που ο πρόεδρος αποφασίζει και ανακοινώνει μέρος του προγράμματος! Ερήμην του καλλιτεχνικού διευθυντή, δηλαδή του Δημήτρη Εϊπίδη. Ο οποίος είναι, λέει, παραιτημένος. Το πονηρό το ΥΠΠΟ του το ζήτησε άλλωστε, μέχρι να τον διορίσει και πάλι γενικό διευθυντή. Και όσο το υπουργείο καθυστερεί να κάνει τη δουλειά του, αν και μέχρι προχθές οι πληροφορίες
Περισσότερα.. »
«Μετατόπιση προς το ερυθρό», το έργο του Γιάννη Μαυριτσάκη, που σκηνοθέτησε ο Θάνος Παπακωνσταντίνου με έμφαση στο κρυμμένο νόημα, τη στιλιζαρισμένη εικόνα, το ταμπλό βιβάν, την έντονη σωματικότητα και όλο τον θίασο (Αμαλία Μουτούση, Αλεξία Καλτσίκη, Αντώνη Μυριαγκό, Μάριο Παναγιώτου, Κατερίνα Σπυροπούλου, Αμαλία Κοσμά, Νάντη Γώγουλου) συντονισμένο στη βασική του ιδέα. Ενα υπαρξιακό τσίρκο, γεμάτο από άγρια ή εξημερωμένα θηρία που γεννιούνται, πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται στα σκοτεινά, ανεξερεύνητα έγκατα του ανθρώπινου μυαλού και της ψυχής. Πλάσματα που κάποτε αποκτούν αυτονομία ύπαρξης και βγαίνουν στον κόσμο σαν δολοφόνοι του είδους που τα γέννησε. Και κάθε σκηνή
Περισσότερα.. »Ενας άλλος κόσμος, εντελώς διαφορετικός. Και η κουλτούρα του. Ενας κόσμος που τον γνωρίζετε πιθανότατα μόνο όσοι έχετε παιδιά σε εφηβική ηλικία. Τον έζησα κι εγώ την Κυριακή το μεσημέρι. «Ελα να δεις» μου έλεγαν, «δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου». Κυριακή μεσημέρι, λοιπόν, σε μια Αθήνα άδεια από τη ζέστη. Αδεια, εντελώς. Εκτός από ένα σημείο στο οποίο συνέβαινε «πανικός», στην «Ελληνοαμερικανική Ενωση», στην οδό Σίνα. Ουρές απ’ έξω, γεμάτο μέσα το κτίριο και στους πέντε ορόφους του. Τι συνέβαινε εκεί; Το «GameAthlon», το περίφημο φεστιβάλ για τους λάτρεις των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Με πολλούς
Περισσότερα.. »
Ποτέ άλλοτε ένα δημοσιογραφικό λάθος, που έκανα, δεν με γέμισε τόση χαρά. Εγραψα χθες ότι η απόφαση του Δ.Σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου να προκηρυχθεί η θέση του γενικού διευθυντή ήταν ομόφωνη. Και, μάλιστα, ξέροντας πόσο σοβαρός άνθρωπος είναι ο πρόεδρος του Δ.Σ. Πέτρος Μάρκαρης, πόσο έχει στηρίξει τον νυν γενικό διευθυντή Γρηγόρη Καραντινάκη, αυτόν που όλος ο κινηματογραφικός κόσμος απαιτεί να παραμείνει, έκανα και σχόλιο: «Κρίμα, κύριε Μάρκαρη». Ε, λοιπόν, ο γνωστός συγγραφέας όχι μόνο δεν ψήφισε την απόφαση να δημοσιευτεί χθες στις εφημερίδες «Πρόσκληση Εκδηλώσεως Ενδιαφέροντος για την πλήρωση της θέσεως του
Περισσότερα.. »Αυτό θα πει «εκτός τόπου και χρόνου». Αυτό θα πει «είμαι μάγκας και το κέφι μου θα κάνω». Αυτό θα πει «αυτά που λες, εγώ τ’ ακούω βερεσέ», που λέει κι ένα τραγουδάκι. Αλλωστε έχει και μουσικοσυνθέτη το νέο Δ.Σ. του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, διορισμένο πριν από λίγο καιρό από τον Πάνο Παναγιωτόπουλο. Κι αυτός μεν πήγε σπίτι του, αλλά αυτό αλωνίζει. Τι έκανε; Τις μέρες ακριβώς που ο κινηματογραφικός κόσμος ξεσπάθωσε και με επιστολή του ζητά από τον νέο υπουργό Πολιτισμού Κωνσταντίνο Τασούλα να ανανεώσει τη θητεία του γενικού διευθυντή του Κέντρου, Γρηγόρη
Περισσότερα.. »
Πότε επιτέλους θα ανοίξει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης; Το ερώτημα ακούγεται όλο και πιο συχνά στον εικαστικό χώρο, καθώς η ανυπομονησία δίνει τη θέση της στην ανησυχία. Οι εργασίες της ανακατασκευής του Φιξ, του εμβληματικού κτιρίου του Ζενέτου στη Συγγρού, έχουν ολοκληρωθεί εδώ και καιρό, η μουσειολογική μελέτη είναι έτοιμη, νέο διοικητικό συμβούλιο έχει οριστεί, ενώ πρόσφατα ανακοινώθηκε η πρόσληψη 14 ατόμων για την κάλυψη εποχικών αναγκών. Κι από Αύγουστο χειμώνα, όπως λένε… Ο προηγούμενος υπουργός Πολιτισμού Πάνος Παναγιωτόπουλος είχε δηλώσει πως το μουσείο θα εγκαινιαστεί τον Απρίλιο. Μετά το Πάσχα κάτι ακούστηκε
Περισσότερα.. »
Οταν κατοικείς σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, τότε ο αιγιαλός είναι η εύφορη γη της. Η γη των παιδιών της που κυλίστηκαν στην άμμο κι έμαθαν τις χαρές του απέραντου γαλάζιου, των ερωτευμένων που αγκαλιά είδαν το ηλιοβασίλεμα, των συντρόφων που άναψαν φωτιές. Είναι η γη των ψαράδων όταν το καΐκι πιάνει στεριά, η γη των ποιητών, των ζωγράφων, των στοχαστών που εμπνεύστηκαν από την ομορφιά της. Ακόμα ακόμα είναι οι χερσαίοι αρχαιολογικοί χώροι της ακτογραμμής και οι ενάλιοι με τα ναυάγια και ολόκληρους οικισμούς της αρχαιότητας ακουμπισμένους μαλακά στην αγκαλιά της θάλασσας.
Περισσότερα.. »
Λες και βρισκόμουν στο εξωτερικό. Πρώτη φορά ένιωσα σε ξένη συναυλία, που γίνεται επί ελληνικού εδάφους, αυτό το συναίσθημα. Πρωτόγνωρο. Κι ας έχω πάει σε εκατοντάδες live. Αυτό όμως που συνέβη με τους Kasabian στο Ejekt, την Τετάρτη το βράδυ στην πλατεία Νερού, μόνο στην Αγγλία. Ενα απίστευτο πλήθος, 12 χιλιάδων ίσως και περισσότερο, να βρίσκεται στον… αέρα. Τραγουδώντας, χορεύοντας, με ιδρώτα και ροκ. Αχ αυτή η αίσθηση των ξένων μουσικών φεστιβάλ, όταν είναι επιτυχημένα μοιάζουν καλύτερα και από μία νύχτα γεμάτη σεξ. Εγώ τουλάχιστον το προτιμώ (αλήθεια ή ψέμα;). Και όλος αυτός ο&#
Περισσότερα.. »Το είδαμε κι αυτό, αν και δεν το καλοείδαμε από τη 17η σειρά του θεάτρου της Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Μαύρους κύκνους, κατάμαυρους, όχι μόνο σε κοστούμια, που μερικά διανθίζονταν με κάποιους χρωματισμούς, αλλά και κάτω από τα «tutu», που φορούσαν ανεξαιρέτως φύλου και οι δώδεκα χορευτές, μια και όλοι προέρχονταν από τους γηγενείς της Νοτίου Αφρικής. Με επικεφαλής την Ντάντα Μαζίλο, υπεύθυνη και για την ιδιάζουσα χορογραφία αυτής της «Λίμνης των κύκνων», οι ξυπόλυτοι αλλά με θαυμαστά relevés κύκνοι επιδόθηκαν σ’ έναν ξέφρενο χορό ανάμεικτο με δεξιοτεχνικότατους μπαλετικούς βηματισμούς και
Περισσότερα.. »Πριν η Ανχέλικα Λίντελ έρθει αυτοπροσώπως στο Φεστιβάλ για να μας ταράξει με τον αδιαπραγμάτευτο μηδενισμό της παράστασης «Ο ουρανός πάνω στη γη», ένα άλλο, παλαιότερο έργο της με τον τίτλο «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους» προηγήθηκε στην Πειραιώς 260 κερδίζοντας τις εντυπώσεις για άλλους λόγους. Ηταν περισσότερο πολιτικό, κοινωνικό, επίκαιρο και εξαιρετικά οικείο ως θέμα στη χώρα μας. Το παρουσίασαν συνεργαζόμενες οι ομάδες Dot και Ατονάλ. Σ’ αυτό η αιρετική συγγραφέας μιλάει για τους αλλεπάλληλους πνιγμούς των μεταναστών στη διάρκεια του απονενοημένου ταξιδιού τους από τη Β. Αφρική μέχρι
Περισσότερα.. »
Ο Boy George, καλλιτεχνικά, ήταν και παραμένει μέτριος. Κάποια εποχή έκανε ορισμένα πράγματα με τους Culture Club, αρχές της δεκαετίας του 1980, έκτοτε όμως εξαφανίστηκε. Κάτι τα drugs, κάτι η άστατη ζωή, κάτι η μόδα με την οποία ασχολήθηκε πιο εκτενώς, χάθηκε από τη μουσική. Οσο για τα προσωπικά του άλμπουμ, πέρασαν εντελώς απαρατήρητα. Εξ ου και ο λίγος κόσμος που μαζεύτηκε στη συναυλία του το Σάββατο βράδυ στην Τεχνόπολη, στο φεστιβάλ του «Εν Λευκώ 87,7». Μέτριος κι επί σκηνής. Γενικά το φεστιβάλ του «Εν Λευκώ» ήταν μέτριο. Καλό και τέλειο σε όλα τα άλλα,
Περισσότερα.. »Τι συμβαίνει με τα «μηχανάκια» του Ιανού; Τις συσκευές δηλαδή που οι υπάλληλοι της γνωστής αλυσίδας βιβλιοπωλείων έχουν πάνω τους, προκειμένου να «σκανάρουν» καθημερινά τα βιβλία που πωλούν. Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου Αττικής κατηγορεί τον «Ιανό» ότι αυτό το «νέο ευφάνταστο μέτρο» έχει στόχο την καταγραφή των ατομικών πωλήσεων των εργαζόμενων, οι οποίοι «βγαίνουν σε έναν παράλογο αγώνα δρόμου» για να προωθήσουν όσο πιο πολλά κι όσο πιο ακριβά βιβλία μπορούν. «Το νέο αυτό μέτρο δεν θίγει άραγε την αξιοπρέπεια των εργαζομένων, που είναι αναγκασμένοι να “κυνηγάνε τους πελάτες από πίσω”, συχνά να γίνονται
Περισσότερα.. »
Του Νίκου Καλτσά Oύτε απονεκρωμένες σελίδες από κάποιο σχολικό εγχειρίδιο, ούτε γεγονότα και περιστατικά παγωμένα στο απρόσιτο παρελθόν. «Εγώ ο Θουκυδίδης, ένας Αθηναίος» μάς λέει από σκηνής η Αννα Κοκκίνου και φέρνει την Ιστορία στο κατώφλι μας. Η παράστασή της στο θέατρο «Σφενδόνη» -για λίγες μέρες ακόμη- δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Πριν ο Επιτάφιος του Περικλή και η εκστρατεία των Αθηναίων στη Σικελία αρχίσουν να σκεπάζονται από σκόνη σε δρύινες βιβλιοθήκες ή να διαφημίζονται από ωρυόμενους βουλευτές-τηλεπωλητές, πριν κομματιαστούν σε μετοχές και επιρρήματα και γίνουν ασκήσεις συντακτικού και πρόχειρο διαγώνισμα, κάποτε είχαν
Περισσότερα.. »
Η παράσταση «Ολος ο ουρανός πάνω στη γη (Το σύνδρομο της Γουέντι)» στην «Πειραιώς 260» ξεκινάει με μια μακρόσυρτη πράξη αυτοϊκανοποίησης. Δεν λέει να τελειώσει. Η Γουέντι είναι εκεί προσπαθώντας να κερδίσει την αγάπη των άλλων υπηρετώντας τους. Αλλά και ο Πίτερ Παν, το αιώνιο παιδί που ζει αγαπώντας τον εαυτό του σ’ έναν υπέροχο κόσμο, που ακόμα δεν μαγάρισε κανένας ενήλικας. Η Χώρα τού Ποτέ σε παραλληλισμό με το νορβηγικό νησί Ουτόγια, εκεί όπου ο παρανοϊκός Μπρέιβικ σκότωσε στην ψύχρα 69 ανθρώπους 16-26 χρόνων, παιδιά που επίσης δεν θα μεγαλώσουν ποτέ. «Αν
Περισσότερα.. »
© 2025 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
