Της Βένας Γεωργακοπούλου
Πολύ θα 'θελα να τον πιστέψω τον Μόρσι που καλεί, θριαμβευτής του δημοψηφίσματος, όλους τους Αιγύπτιους, χριστιανούς και μουσουλμάνους, άντρες και γυναίκες, να δουλέψουν μαζί για την αναγέννηση της Αιγύπτου. Κάτι όμως μέσα μου μου λέει να κρατάω μικρό καλάθι.
Ειδική δεν είμαι στα συντάγματα, αλλά ξέρω πολύ καλά ότι η ισότιμη θέση των γυναικών δεν εξασφαλίζεται με ουδέτερες λεξούλες όταν έχουν το πάνω χέρι οι ισλαμιστές, έστω και οι εκσυγχρονισμένοι. Είδα σε φωτογραφίες και τις ουρές έξω από τα γυναικεία εκλογικά τμήματα και έπηξε το μάτι μου από μαντίλες και τσαντόρ, αυτά τα μαύρα, τα μακριά, από το κεφάλι ώς τα πόδια.
Τόσα γίνονται στον κόσμο, μην πω για την Ελλάδα, κι εγώ εκεί το έχω το μυαλό μου καρφωμένο τώρα που αποχαιρετώ το 2012. Στις γυναίκες. Αν μου 'λεγαν, δηλαδή, να διαλέξω έναν ξεσηκωμό με τον οποίο να ταυτίζομαι απολύτως και χωρίς καμία επιφύλαξη, θα ψήφιζα εκείνον στο Νέο Δελχί. Οχι με τους εξαγριωμένους άντρες που τα έκαναν λίμπα ζητώντας την τιμωρία των βιαστών της φοιτήτριας και σκληρούς νόμους. Πού την έκρυβαν, να τους χαρώ, τέτοια αγάπη για το γυναικείο φύλο;
Τις άλλες διαδηλώσεις θα διάλεγα, με τις ίδιες τις Ινδές. Οργισμένες ή σιωπηλές, με κεριά στα χέρια ή πλακάτ, ζητούσαν επιτέλους προστασία και σεβασμό. Σε μια χώρα που οι επιθέσεις εναντίον των γυναικών και οι βιασμοί διπλασιάστηκαν από το 1990 μέχρι το 2008, σε μια πόλη, το Νέο Δελχί των 22 εκατομμυρίων κατοίκων, όπου κάθε δεκαοχτώ ώρες γίνεται κι ένας βιασμός που σπανίως καταγγέλλεται, απορώ γιατί αυτός ο συγκεκριμένος, ο τελευταίος, όσο άγριος κι αν ήταν, ξεχείλισε το ποτήρι.
Εστω. Ποτέ δεν είναι αργά. Να ευχηθώ, λοιπόν, με όλη μου την καρδιά να ξεχειλίσει κι άλλο ο θυμός των Ινδών γυναικών. Να φτάσει στα δυτικά τους σύνορα με το Πακιστάν και να τα ξεπεράσει. Να μην αφήσει ακρούλα για ακρούλα αυτής της άγριας για τις γυναίκες χώρας ανεπηρέαστη. Ειδικά εκεί όπου οι Ταλιμπάν έχουν στήσει ανενόχλητοι σαρίες και εξουσίες και πυροβολούν στο κεφάλι κοριτσάκια που θέλουν να μάθουν γράμματα. Σαν την ηρωική Μαλάλα Γιουσαφζάι, πού σίγουρα τη μάθατε φέτος.
Να φτάσει ο θυμός τους και μέχρι το Αφγανιστάν, που κόβουν γυναικείες μύτες. Να πάρει η μπάλα το Ιράν και τα αραβικά κρατίδια. Να περισσέψει κι ένα κυματάκι για την πλατεία Ταχρίρ, τον χώρο που έγινε κάποτε σύμβολο επανάστασης, αλλά οι Αιγύπτιες διαδηλώτριες υποστηρίζουν ότι όποια την πατήσει, φίδι που την έφαγε, καραδοκούν πεινασμένες αντρικές ορδές.
Να διασχίσει και τη θάλασσα, να φτάσει και σε μας η οργή των γυναικών. Να μην περνάνε από ΕΔΕ οι καθηγήτριες που υπερασπίζονται τις τρανς μαθήτριές τους, αλλά οι διευθυντές νυχτερινών σχολείων που τις εξαναγκάζουν να ντύνονται αγόρια. Να μην τιμωρούνται αυτές για τις σεξουαλικές τους επιλογές, αλλά τα καλόπαιδα οι συμμαθητές τους που τις κοροϊδεύουν και τις εκφοβίζουν. Και ενίοτε πάνε και να τις κάψουν!
