Της Βένας Γεωργακοπούλου
Σήμερα το βράδυ θα τον πάω στο αεροδρόμιο να του κουνήσω το μαντίλι. Είναι 21 χρονών και σπουδάζει Ιστορία στο Λονδίνο. «Θα 'ρθω ξαφνικά μια μέρα να σε βρω», τον απειλώ δήθεν (το ξέρει ότι είμαι άφραγκη). Γελάει. «Πρόσεχε μήπως σε σταματήσει κανείς και σου ζητήσει id», μου λέει. Στοιχεία ταυτότητας. Φυσικά και δεν μοιάζω με φοιτήτρια, μακάρι να έμοιαζα. Αλλά και ο ίδιος δεν μοιάζει με φοιτητή, έτσι όπως τουλάχιστον φανταζόμαστε ότι είναι όλοι οι Ελληνες νέοι, που μπήκαν κάποια στιγμή στο πανεπιστήμιο.
Ας πούμε, είμαι βέβαιη ότι πολύ θα τον ξένιζε αν έβλεπε ξαφνικά σε κάποια αίθουσα της φιλελεύθερης και δημοκρατικής σχολής του να στοιβάζονται τσάντες, πορτοφόλια και μαντίλια, που τα πουλούν για να ζήσουν μετανάστες. Κι όμως, παθιάζεται με την προστασία τους και μισεί τη Χρυσή Αυγή, κάνοντάς με υπερήφανη.
Ας πούμε, αν ήταν φοιτητής στην ΑΣΟΕΕ και μπούκαρε η αστυνομία να καθαρίσει τον χώρο από το παραεμπόριο και διάφορα μπουκάλια και μπουκαλάκια, μάσκες και μασκούλες της αντίστασης κατά του συστήματος θα αναρωτιόταν γιατί το κίνημα δεν κάνει έρανο να πιάσει καμιά αποθήκη. Δεν θα ένιωθε ούτε απειλούμενος, ούτε φιμωμένος, ούτε έκθετος στους πέντε δρόμους, χωρίς άσυλο και στέγη. Μπήκε στο πανεπιστήμιο για να σπουδάσει.
Διάβασα με ευχάριστη έκπληξη, ομολογώ, την ανακοίνωση του προέδρου της ΠΟΣΔΕΠ Νικόλαου Σταυρακάκη, καθηγητή στο ΕΜΠ, με αφορμή την επάρατη εισβολή της αστυνομίας στην ΑΣΟΕΕ. Πόσα χρόνια την περίμενα αυτή τη φράση; «Τα πολιτικά κόμματα -και οι συνιστώσες τους- θα πρέπει επιτέλους να αντιληφθούν ότι η δραματική κατάσταση που επικρατεί στους χώρους και τις λειτουργίες ορισμένων ιδρυμάτων δεν μπορεί να συνεχιστεί και θα πρέπει να αποσύρουν τη στήριξή τους σε ομάδες που δρουν σε πλαίσια πλήρους αυθαιρεσίας, παραβιάζοντας ακόμη και τους στοιχειώδεις κανόνες μιας ευνομούμενης κοινωνίας». Κάποτε όσοι τα 'λεγαν αυτά κατατάσσονταν αμέσως στους αντιδραστικούς. Μήπως πάει κάτι να αλλάξει στα πανεπιστήμια; Φτύνω στον κόρφο μου.
«Βρε παιδιά, τι κόμμα είναι αυτός ο Σταυρακάκης;», ρωτάω, άσχετη ούσα, τους πολιτικούς μας συντάκτες. Φοβήθηκα προς στιγμήν μπας και είναι δεξιός. Μετάνιωσα αμέσως για τα πολιτικά μου αντανακλαστικά. Δεν πάει να ' ναι ό,τι θέλει. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι αριστερό ένα βρομερό πανεπιστήμιο, έρμαιο σε διάφορες πανάσχετες ομαδίτσες, με ροπή (πολύ ελαφριά λέξη χρησιμοποιώ) προς τη βία επί δικαίους και αδίκους, κυρίως καθηγητές. Και δεν είναι επειδή είμαι πια μια συντηρητική μαμά, που θέλει το παιδί της να μάθει γράμματα, όπως φαντάζομαι και η πλειονότητα των γονιών που διαβάζουν την «Εφημερίδα των Συντακτών» (ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω). Θυμάμαι και τα δικά μου νιάτα.
Οσες αγριότητες και αχρείαστοι δημόσιοι εξευτελισμοί καθηγητών κι αν έγιναν την εποχή της αποχουντοποίησης κανένας δεν χτίστηκε στο γραφείο του με τούβλα. Και οι ψιλές που έπεφταν (θυμάμαι τους Κνίτες να μπουγελώνουν μονίμως ΑΑΣΠΕτζήδες ή να σκίζουν τα ποιήματα του Τάκη Σινόπουλου από το ταμπλό του Ρήγα -τι βίτσιο κι αυτό το τελευταίο… ), δυστυχώς σήμερα μου φαίνονται χαριτωμένες γραφικότητες.
