Αμαρτωλή πόλη: Η κυρία θέλει φόνο

(Sin City: A Dame to Kill For)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ, Φρανκ Μίλερ

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Μπρους Γουίλις, Τζούνο Τεμπλ, Εβα Γκριν, Τζέσικα Αλμπα, Μίκι Ρουρκ, Ροζάριο Ντόσον, Τζος Μπρόλιν, Ρέι Λιότα, Lady Gaga

Ενας άντρας, προδομένος από τη γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος, προσπαθεί να διασώσει την αξιοπρέπεια και τον ίδιο τον εαυτό του. Μια στρίπερ με χρυσή καρδιά (είμαστε όντως στο 2014 αν απορείτε, ναι) αποζητά εκδίκηση από τον άντρα που της πήρε εκείνον που αγαπούσε. Ενας θρασύς ταλαντούχος τζογαδόρος τα βάζει με τον πιο ισχυρό άντρα της πόλης. Και ο Μίκι Ρουρκ κόβει βόλτες μουγκρίζοντας ακατάληπτα και δέρνοντας όποιον βρει μπροστά του. Αν όλες αυτές οι ιστορίες ακούγονται εντελώς σχηματικές και συνηθισμένες, τότε καλώς ήρθατε στο «Sin City» των Φρανκ Μίλερ και Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ. Το μαγαζί αυτό έχει να ανακαινιστεί μια δεκαετία.

Πριν από 10 χρόνια, όταν κυκλοφόρησε στις αίθουσες το πρώτο «Sin City», τα πάντα σε αυτό έγραφαν επανάσταση. Η αισθητική του, οι τεχνικές που εφάρμοζε ο Ροντρίγκεζ, η διαδικασία πιστής μεταφοράς του κόμικς (από την ομώνυμη σειρά του Φρανκ Μίλερ) στη μεγάλη οθόνη, τα πάντα ήταν καινούργια και εντυπωσιακά. Σήμερα, ο Ροντρίγκεζ έχει χρόνια να γυρίσει καλή ταινία, ο Φρανκ Μίλερ δεν απολαμβάνει πλέον κανένα σεβασμό στη βιομηχανία (έχουν καταντήσει σχεδόν αυτοπαρωδικά τα συνήθη μοτίβα του, όπου οι άντρες είναι όλοι σκληροί νεάντερταλ, οι γυναίκες είναι όλες εκδιδόμενες, στρίπερ ή νίντζα ή συνδυασμός αυτών και ο κόσμος είναι μια πνιγηρή μουντζούρα δίχως κοινωνική ή ατομική ηθική) και ό,τι έμοιαζε τότε φρέσκο, στο ενδιάμεσο έχει γίνει η νόρμα. Αυτό το σίκουελ άργησε 8 χρόνια.

Ολα ετούτα αφήνουν πίσω μια ταινία βασικά ασύνδετη (οι ιστορίες που παρουσιάζονται δεν έχουν θεματική ή αφηγηματική συνοχή) και κυρίως πληκτική. Ολα τα έχουμε ξαναδεί, έτσι ακριβώς. Το μόνο που αλλάζει είναι η Εβα Γκριν, στον ρόλο μιας μοιραίας, σέξι και ύπουλης γυναίκας-δηλητήριο (φυσικά), που ακόμα μια φορά είναι ανώτερη των περιστάσεων, μετά το σίκουελ των «300» της φετινής άνοιξης. Εδώ είναι καθηλωτική, ερωτική, θανάσιμη, όλα όσα δεν είναι η υπόλοιπη ταινία. Σε μια κινηματογραφική εβδομάδα όπου το σπουδαίο «Boyhood» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ δείχνει πώς η πάροδος του χρόνου μάς σχηματίζει ως υπάρξεις, το «Sin City» δείχνει άθελά του πώς ο ίδιος χρόνος φθείρει τα πάντα: 8 χρόνια πριν, αυτό θα ήταν ένα επιτυχημένο σίκουελ. Σήμερα, είναι η υπενθύμιση πως ακόμα και η πρωτότυπη ταινία δεν θα αντέξει στον χρόνο.

Θοδωρής Δημητρόπουλος

……………………………………………

 Της Λήδας Γαλανού

Η ζωή είναι ωραία με τα μάτια κλειστά

(Vivir es Fàcil con los Ojos Cerrados)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Δαβίδ Τρουέμπα

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Χαβιέρ Κάμαρα, Ναταλία Ντε Μολίνα, Φραντσέσκο Κολομέρ

Στην Ισπανία του 1966, του Φράνκο, της πολιτικής καταπίεσης και της πνευματικής και σεξουαλικής απελευθέρωσης, ένας δάσκαλος αγγλικών, παθιασμένος με τους Beatles, αποφασίζει να ταξιδέψει με το αυτοκίνητο ώς την Αλμέρια, για να συναντήσει από κοντά τον Τζον Λένον που γυρίζει εκεί το «Πώς κέρδισα τον πόλεμο» του Ρίτσαρντ Λέστερ. Στη διαδρομή θα του κάνουν παρέα δυο έφηβοι, ο Χουάνχο, που έχει φύγει από το σπίτι του και τον αυστηρό αστυνομικό πατέρα του, και η Μπελέν, που κρύβει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.

Γλυκύτατο road movie με εξαιρετικούς ηθοποιούς, μια ταινία πολιτική αλλά με έντονη ποπ αισθητική. Διαδρομή σε ήρωες που αλλάζουν, μέσα σε μια χώρα που αρνείται να μετακινηθεί, τρυφερή και διασκεδαστική, παρότι το σενάριό της απλώνεται σε υπερβολικά πολλές ιστορίες, συναντήσεις και συζητήσεις. Εξι βραβεία Γκόγια το 2013.

……………………………………………

 Μεγαλώνοντας

(Boyhood)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ελαρ Κολτρέιν, Πατρίσια Αρκέτ, Ιθαν Χοκ, Λόρελαϊ Λίνκλεϊτερ

Η ιστορία μιας οικογένειας στη διάρκεια 12 χρόνων: τόσο απλά και τόσο σύνθετα, χωρίς τεράστια δράματα ή εκπλήξεις, τόσο κανονικά και μοναδικά όσο υπαγορεύει η ζωή των ανθρώπων. Το «Boyhood» παρακολουθεί δυο γονείς χωρισμένους και τα δυο παιδιά τους, σε πραγματικό διακεκομμένο χρόνο, από το 2002 ώς το 2013. Οι γονείς είναι ο Ιθαν Χοκ και η Πατρίσια Αρκέτ, η κόρη είναι η Λόρελαϊ Λίνκλεϊτερ, ως Σαμάνθα, η πραγματική κόρη του σκηνοθέτη κι ο γιος, το αγόρι, είναι ο Ελαρ Κολτρέιν, ως Μέισον. Τον βλέπουμε πρώτη φορά όταν είναι επτά χρόνων και μεγαλώνει μπροστά στα μάτια μας, στην οθόνη, μέχρι τα 19. Η ταινία παρακολουθεί την ιστορία τους, απ’ όταν ο Μέισον είναι παιδάκι, μέχρι τη στιγμή που πηγαίνει στο κολέγιο.

Look at the stars, look how they shine for you… Η νέα και ταυτόχρονα παλιά ταινία του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ ξεκίνησε ως κινηματογραφικό πείραμα, αλλά αποδείχτηκε μια συγκινητική γνωριμία με μια οικογένεια κι ένα αγόρι που θα θέλαμε να μείνουν στη ζωή μας – ή είναι ήδη. Λίγο μετά το «Waking Life» και το «Tape» και πριν, ακόμα, το «Πριν το ηλιοβασίλεμα», ολόκληρη η ομάδα της ταινίας, με εμπνευστές τον Λίνκλεϊτερ και τον Ιθαν Χοκ, γύριζε την ταινία από λίγο κάθε χρόνο, συνολικά για 39 μέρες, καθώς οι πρωταγωνιστές άλλαζαν, μεγάλωναν, άφηναν τα σημάδια του παρόντος να περνούν από πάνω τους.

Το εύρημα του Λίνκλεϊτερ είναι συναρπαστικό, παρ’ όλα αυτά πολύ γρήγορα, βλέποντας το «Boyhood», το ξεχνάς ως κινηματογραφική πρωτοτυπία, γιατί η ίδια η ιστορία σε απορροφά απόλυτα. Σε μια διάρκεια 164 λεπτών που λαχταράς να μην περάσουν ποτέ, εκτυλίσσεται μια πολύ απλή κανονική οικογενειακή ιστορία, χωρίς ανατροπές ή κλιμακώσεις, τόσο οικεία όσο η ζωή του κάθε θεατή, με τη μοναδική διαφορά ότι οι ήρωες είναι τόσο καλή παρέα που δεν θέλεις να τους αποχωριστείς. Ταυτόχρονα, το φιλμ μιλά για σχέσεις αγάπης, για τον δεσμό των παιδιών με τους γονείς τους, για λάθος επιλογές, για πρώτους έρωτες ή έρωτες διαρκείας, μαζί για την επεκτατική πολιτική του Μπους, την εκλογή του Ομπάμα, πατρικές συμβουλές, τη χρήση του προφυλακτικού, τον αλκοολισμό, τις μικρές και τις μεγάλες απώλειες, την τέχνη, την υπέροχη μοναξιά του κάμπινγκ στη φύση. Μια από καρδιάς περιγραφή ενός κομματιού της αμερικανικής, τεξανής για την ακρίβεια, ζωής, με την καλή πλευρά της αθωότητάς της. Με πολύ χιούμορ, πολλή ευαισθησία και μια γλυκιά κανονικότητα που σπάει κόκαλα με την ευστοχία της. Το σάουντρακ, που ακολουθεί τα χρόνια της ταινίας, ξεκινά με το «Yellow» των Coldplay και τελειώνει με το «Get Lucky» των Daft Punk κι είναι εξίσου βιωματικό και υπέροχο με την ίδια την ιστορία. Μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας, που σίγουρα θα τραβήξει τον δρόμο της για τα Οσκαρ.

……………………………………………

 Η τελική αποπληρωμή

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Αλέξανδρος Λεονταρίτης

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Γρηγόρης Τερζάκης, Γιάννης Μποσταντζόγλου, Γιώργος Γιαννόπουλος, Ελένη Φιλίνη, Χρήστος Θεοφιλάτος, Μαρίνα Τσιγονάκη, Βαγγέλης Μουρίκης

Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Κύπριου δημιουργού που έκανε πρεμιέρα στο Horrorant Film Festival «Fright Nights» 2014 της Αθήνας, ένας πρώην μποξέρ δουλεύει ως «υπεύθυνος εισπράξεων» ενός μαφιόζου, αλλά αντιμετωπίζει ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους ερχόμενος αντιμέτωπος με το ίδιο του το παρελθόν.

……………………………………………

 Ξόρκισε το Κακό

(Deliver Us from Evil)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Σκοτ Ντέρικσον

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ερικ Μπάνα, Εντγκαρ Ραμίρεζ, Ολίβια Μαν

Η Νέα Υόρκη βρίσκεται στο έλεος του Σατανά (κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά). Ο αστυνομικός Ραλφ Σάρτσι θα ενώσει τις δυνάμεις του μ’ έναν εναλλακτικό ιερέα/εξορκιστή για ν’ αντιμετωπίσουν το Κακό που ταλανίζει την πόλη και, ταυτόχρονα, τους προσωπικούς δαίμονες που βασανίζουν τον Ραλφ.

Ταινία τρόμου αχταρμάς, από τον σκηνοθέτη τού «Ο εξορκισμός της Εμιλι Ρόουζ», σε παραγωγή του Τζέρι Μπρουκχάιμερ, με λίγες αληθινά τρομακτικές σκηνές και πολλές ακούσια κωμικές, δανείζεται ατμόσφαιρα και concept από τον «Εξορκιστή», αλλά γνωρίζει με σαφήνεια πού εδρεύει ο Σατανάς: στο Ιράκ, χωρίς αμφιβολία!

……………………………………………

 * Σε επανέκδοση:

«Η εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο ντε λα Κρουζ» του Λούις Μπουνιουέλ. Με νέες κόπιες η εκπληκτική μαύρη κοινωνικοπολιτική κωμωδία του Μπουνιουέλ, βασισμένη στο μυθιστόρημα «Ensayo de un Crimen» του Ροδόλφο Ουσίλι, γυρισμένη το 1955 στο Μεξικό, ως «εμπορική» ταινία και χωρίς πλήρη δημιουργική ελευθερία, παρότι μοιάζει εξαιρετικά εμπνευσμένη. Ο Μπουνιουέλ χρησιμοποιεί την ψυχαναγκαστική εμμονή του ήρωά του με τον φόνο για να περιγράψει απολαυστικά μια κοινωνία απόλυτα αμοραλιστική.

……………………………………………

 Η τελευταία φάρσα

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βασίλης Ραΐσης

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Νικόλας Πιπεράς, Μαρίνα Καλογήρου, Ανδρέας Μαριανός, Νίκος Μοναστηριώτης, Μιχάλης Καλιότσος, Γιώτα Αργυροπούλου, Αριστείδης Μπαλτάς, Γιώργος Μπινιάρης

Μια παρέα φυσικών επιστημόνων διασκεδάζει ξεσκεπάζοντας τσαρλατάνους πνευματιστές, μαγνητοσκοπώντας τις φάρσες που τους κάνει κι ανεβάζοντάς τες στο web. Ο ένας απ’ αυτούς, ο Ηλίας, θα καταπιαστεί με τον Ικαρο, που ισχυρίζεται ότι θεραπεύει τον καρκίνο με υγιεινή διατροφή, διαλογισμό και ανθρώπινη στοργή, μόνο που, εισχωρώντας στο θεραπευτικό του εργαστήριο, θ’ ανακαλύψει ότι σ’ αυτό που κοροϊδεύει, μπορεί να κρύβεται η αλήθεια.

Δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία για τον σκηνοθέτη τού «Το τελευταίο τραγούδι του Ελβις», που κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ένα φιλμ ανάμεικτων προθέσεων, κατά στιγμές ανάλαφρο και φρέσκο, κατά άλλες βαρύγδουπο και υπερβολικά δραματικό, με φωτογενείς ηθοποιούς σε μέτριες ερμηνείες, που αναπτύσσει τη σεναριακή του ιδέα και τις σκηνοθετικές επιλογές χωρίς πειστικότητα, χωρίς αποτελεσματικό χιούμορ, χωρίς δύναμη.

……………………………………………

 Μέσα στον κυκλώνα

(Into the Storm)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Στίβεν Κουέιλ

ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ρίτσαρντ Αρμιτατζ, Σάρα Γουέιν Κάλις, Ματ Γουολς

Καθώς ένας φονικός κυκλώνας πλήττει την πόλη Σίλβερτον, ο μισός πληθυσμός προσπαθεί να φύγει για να γλιτώσει κι ο άλλος μισός πλησιάζει τη φυσική ρουφήχτρα για να την εξερευνήσει ή… να την απαθανατίσει με το κινητό του! Ο μεγαλύτερος κυκλώνας στην ιστορία της ανθρωπότητας (λέμε…) αποτυπώνεται στην ταινία με τη μέθοδο του found footage, βιντεοσκοπημένη με τα μέσα των ηρώων της ταινίας, ενός συνεργείου που γυρίζει ντοκιμαντέρ και δύο εφήβων. Το σενάριο, τα εφέ, οι ερμηνείες, η πρωτοτυπία, έχουν όλα απορροφηθεί από τον κυκλώνα πριν ξεκινήσει η ταινία και το μόνο που μένει είναι λίγες στιγμές αντανακλαστικού σασπένς.