30/10/14 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Από την αθωότητα στην εμπειρία

Ο Πάβελ Παβλικόφσκι υπογράφει με την «Ida» ένα υπέροχο, εξαιρετικά γοητευτικό ασπρόμαυρο φιλμ για μια 18χρονη μαθητευόμενη μοναχή, που ξεκινά ένα ταξίδι αναζήτησης της ζωής στην Πολωνία τού ’60 .
      Pin It

Της Λήδας Γαλανού

 

Ida

Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι

Ηθοποιοί: Αγκάτα Κούλεζα, Αγκάτα Τσεμπουκόφσκα, Γιοχάνα Κούλιγκ

 

Η Ιντα είναι μια 18χρονη κοπέλα που, στην Πολωνία του ’60, μεγαλώνει ως ορφανή σε μοναστήρι. Πριν δώσει τους όρκους της και αφοσιωθεί στον Θεό για πάντα, θα γνωρίσει, για πρώτη φορά, τη θεία της και, μαζί της, θ’ αναζητήσει την τύχη των γονιών της. Σ’ αυτήν την περιπλάνηση, η Ιντα θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει κάτι που λέγεται ζωή στον έξω κόσμο και θα τολμήσει να το δοκιμάσει. Ο Πάβελ Παβλικόφσκι, του «My Summer of Love» και της «Γυναίκας του Πέμπτου», σκηνοθετεί την καλύτερη, μακράν, ταινία του, ένα υπέροχο, ιδιαίτερο κι εξαιρετικά γοητευτικό δείγμα σινεμά. Τα μέσα του είναι όσο γίνεται πιο λιτά και στοιχειώδη, ασπρόμαυρη εικόνα, το παλιομοδίτικο τετράγωνο academy κάδρο, γι’ αυτό και πολύ πιο απαιτητικά και δύσκολα για να στήσει μια ταινία που είναι, ταυτόχρονα, φιλοσοφική, πολιτική και ευαίσθητη, με μια ζηλευτή διακριτικότητα και φινέτσα.

 

Στην αρχή της ταινίας, μια μικρή ομάδα καλογριών μεταφέρει με προσοχή ένα άγαλμα του Ιησού για να το τοποθετήσει μέσα στην εκκλησία, όσο η κάμερα τις παρατηρεί από ψηλά – αυτό το βλέμμα του Θεού ακολουθεί συχνά την Ιντα μέσα στην ταινία, παρατηρώντας την στο πέρασμά της από την απόλυτη αθωότητα σ’ ένα ίχνος «εμπειρίας». Με τον ίδιο τρόπο ο Παβλικόφσκι μοιράζει την εικόνα και το σενάριό του ανάμεσα σε μια θρησκευτική αφαιρετικότητα, που θυμίζει Μουρνάου, και σε μια αχνή αναπαράσταση των εγκόσμιων, μ’ ένα ελαφρύ χιούμορ, μια αφοπλιστική ευθύτητα και μια προσγειωμένη τραγικότητα των ανθρώπινων.

 

Οι δύο κεντρικές ηρωίδες του, η Ιντα, ρομαντική, αφελής, με οδηγό της την Πίστη, και η θεία της, η Βάντα, προδομένη από τους ανθρώπους, κυνική, πικρή κι αυτοκαταστροφική, εκπροσωπούν στο εξελιγμένα «γυναικείο» μυαλό του Παβλικόφσκι τις δύο πλευρές της ανθρώπινης ύπαρξης, που αναζητά την αλήθεια (καμουφλαρισμένη, εδώ, σε μια ιστορία μυστηρίου) και, στη σύγκρουσή τους, ο Παβλικόφσκι δεν μοιάζει αισιόδοξος για την κατάσταση των ανθρώπων και για τη δυνατότητά τους για καλοσύνη. Αντίθετα, τα μαύρα μάτια της Ιντα, που σημαδεύουν το κάθε αχνό πλάνο, διαπιστώνουν ολοένα ότι η ζωή η ίδια είναι μια μεγάλη απόφαση, που πρέπει να παρθεί με προσοχή και σκέψη.

 

Με εκπληκτική χρήση της μουσικής, ειδικά της κλασικής, και μ’ έναν εξαιρετικά πετυχημένο συνδυασμό εικαστικής τελειότητας και σεναριακής ευστοχίας, η «Ιντα» φορτώνει στους λεπτεπίλεπτους ώμους της ηρωίδας της μια κομψή αναφορά στην αναζήτηση της ταυτότητας της σύγχρονης Πολωνίας, με τις ολοζώντανες μνήμες της Κατοχής, των θρησκευτικών στιγμάτων, του ανατολικού μπλοκ, των διαψευσμένων ιδανικών. Και της δίνει την κινηματογραφική δύναμη και την πνευματική σοφία ώστε να το κάνει περήφανα.

 

…………………………………………………………………..

 

St. Vincent, ο αγαπημένος μου άγιος

(St. Vincent)

Σκηνοθεσία: Θίοντορ Μέλφι

Ηθοποιοί: Μπιλ Μάρεϊ, Τζέιντεν Λίμπερερ, Μελίσα ΜακΚάρθι, Ναόμι Γουοτς, Κρις Ο’Ντάουντ, Τέρενς Χάουαρντ

 

Η μόλις χωρισμένη Μάγκι μετακομίζει στο Μπρούκλιν με τον 10χρονο γιο της, τον μικροκαμωμένο Ολιβερ, που είναι γλυκός, έχει τρόπους, αλλά δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο καινούργιο του σχολείο και στη νέα του ζωή. Η Μάγκι αναγκάζεται να αφήνει συχνά τον Ολιβερ στον γείτονά της, τον Βίνσεντ, που έχει όλα τα αντίθετα στοιχεία από αυτά ενός κατάλληλου baby sitter: είναι ένας κυνικός μπεκρής μισάνθρωπος, που συχνάζει στον ιππόδρομο, που το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι ένα πιτσιρίκι στα πόδια του, αλλά το πρώτο είναι τα… λεφτά! Ετσι ο Βίνσεντ κι ο Ολιβερ θ’ αρχίσουν να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον και ν’ ανακαλύπτουν εκείνο που κι οι δυο χρειάζονται: ασφάλεια, αγάπη και λίγο κέφι για ζωή.

 

Στα «τυπικά» της προσόντα, η ταινία δεν ξεφεύγει από μια προβλέψιμη, διασκεδαστική και τρυφερή ανθρώπινη κομεντί: ο γκρινιάρης μεγάλος κύριος θυμάται τι σημαίνει τρυφερότητα χάρη στο μικρό, αθώο αγόρι κι εκείνο, πάλι, ανακαλύπτει στο απρόθυμο πρόσωπό του τον πατέρα που χρειάζεται. Το «St. Vincent», ωστόσο, έχει το πλεονέκτημα ενός απολαυστικού καστ. Στους δεύτερους ρόλους, η Μελίσα ΜακΚάρθι αποδεικνύει το υπέροχο ταλέντο της και στο λεπτό δράμα, εκτός από την κωμωδία όπου την έχουμε ήδη αγαπήσει, η Ναόμι Γουότς διασκεδάζει ως Ρωσίδα πόρνη με χρυσή καρδιά, ο μικρός Τζέιντεν Λίμπερερ ξυπνά κάθε ίχνος μητρικής ή πατρικής αγάπη μπορεί να έχει ο κάθε θεατής.

 

Κυρίως, όμως, ο Μπιλ Μάρεϊ, σ’ έναν ρόλο που λίγο παλιότερα θα άρπαζε ο Τζακ Νίκολσον, επιβάλλεται με τρόπο μεγαλειώδη στην οθόνη, ευέλικτος, ακαταμάχητος, κατεστραμμένος, δανείζοντας στον ήρωά του και μια μεγάλη δόση από το προσωπικό του… cool, με αποτέλεσμα να οδεύει ήδη σε μια καθυστερημένη οσκαρική υποψηφιότητα, μια δεκαετία μετά το «Χαμένοι στη Μετάφραση».

 

Επιπλέον, σ’ ένα σενάριο που όντως είναι ελαφρά γλυκερό κι ακολουθεί την πορεία που διαφαίνεται από την αρχή του φιλμ, ο Μέλφι τολμάει να «σκονίσει» την ιστορία και την εικόνα του, να την κάνει να μοιάζει λίγο περισσότερο πειστική και, προς το happy end του, εξαιρετικά συγκινητική. Μια καλόκαρδη ταινία, μ’ έναν «απογειωμένο» Μπιλ Μάρεϊ, για να ευχαριστηθούμε γενναίο κλάμα και αμείωτο χαμόγελο.

 

………………………………………………………..

 

Η κακή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται

(Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day)

Σκηνοθεσία: Μιγκέλ Αρτέτα

Ηθοποιοί: Στιβ Καρέλ, Τζένιφερ Γκάρνερ, Εντ Οξενμπουλντ, Ντίλαν Μινέτ, Κέρις Ντόρσεϊ

 

Ο Αλεξάντερ, 11 χρόνων, με όλα τα χαρακτηριστικά της αρχής της εφηβείας, περνά τη χειρότερη μέρα της ζωής του: από την τσίχλα που κολλάει στα μαλλιά του μέχρι την απόρριψη από το κοριτσάκι που του αρέσει, η μέρα του έχει τα χάλια της. Οταν ούτε η μαμά του ούτε ο μπαμπάς του ούτε τα τρία αδέλφια του μοιάζουν να κατανοούν το δράμα του, ο Αλεξάντερ εύχεται να ζήσουν κι εκείνοι μια τόσο κακή μέρα. Κι όπως φαίνεται, μόλις ξημερώσει, η κατάρα του πιάνει τόπο. Ο Μιγκέλ Αρτέτα βασίζεται στο παιδικό βιβλίο της Τζούντιθ Βιορστ και τα καταφέρνει με θαυμάσιο ταμπεραμέντο στη μεταφορά. Απολαυστικός ο Στιβ Καρέλ, θαυμάσια κωμικός η Τζένιφερ Γκάρνερ, αξιολάτρευτος ο Εντ Οξενμπουλντ στον ρόλο του Αλεξάντερ, συνθέτουν μια χαριτωμένη κωμωδία, με την ενέργεια του «Μόνος στο Σπίτι», πρωτότυπες ιδέες και έντιμο fun.

 

……………………………………………………………….

 

Ούτε να πεθάνεις δεν μπορείς

(God’s Pocket)

Σκηνοθεσία: Τζον Σλάτερι

Ηθοποιοί: Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν, Ρίτσαρντ Τζένκινς, Κριστίνα Χέντρικς, Τζον Τορτούρο

 

Ο Λίον, ο γιος του Μίκι, ήταν μισητός στη γειτονιά του God’ s Pocket κι έτσι ο θάνατός του σ’ ένα «ατύχημα» σε κάποια οικοδομή αντιμετωπίζεται απ’ όλους, ακόμα κι απ’ τον πατέρα του, ως αίσιο τέλος σε μια ανεπιθύμητη ιστορία. Μόνο που η μητέρα του Λίον είναι αποφασισμένη να μάθει την αλήθεια και να τιμωρήσει τους ενόχους.

 

Ο… Ρότζερ Στέρλινγκ του «Mad Men» σκηνοθετεί την πρώτη του ταινία και παρασύρεται σε μια εξτραβαγκάντσα από κλισέ, μαγεμένος από το κινηματογραφικό ύφος που προσπαθεί ν’ ακολουθήσει και το αστικό περιβάλλον που αποτυπώνει. Οι πρωταγωνιστές του κάνουν ό,τι μπορούν, από την εκρηκτική Κριστίνα Χέντρικς μέχρι τον μαγικό Φίλιπ Σίμορ Χόφμαν σε μια από τις τελευταίες δουλειές του, αλλά ο Σλάτερι δεν αντεπεξέρχεται στην πρόκληση.

 

 

…………………………………………………………..

 

 Σκουπίδια

(Trash)

Σκηνοθεσία: Στίβεν Ντάλντρι

Ηθοποιοί: Ρίκσον Τέβεζ, Γκαμπριέλε Γουάινστιν, Εντουάρντο Λουίς, Ρούνι Μάρα, Μάρτιν Σιν

 

Τρία αγόρια μεγαλώνουν στη φαβέλα του Ρίο ντε Τζανέιρο, στη χωματερή: ζουν, κυριολεκτικά, μέσα στα σκουπίδια, αναζητώντας στην καθημερινή μπάζα κάποιον θησαυρό, που θα μπορέσουν ν’ αξιοποιήσουν. Και τον βρίσκουν, σ’ ένα πορτοφόλι που, εκτός από χρήματα, κρύβει μια επικίνδυνη πολιτική ιστορία που θα φέρει στο κατόπι τους την αστυνομία και τον τοπικό υπόκοσμο.

 

Ο Βρετανός Στίβεν Ντάλντρι των «Billy Elliot» και «Οι ώρες» βασίζεται στο μυθιστόρημα του Αντι Μάλιγκαν για να σκηνοθετήσει ένα βραζιλιάνικο πυροτέχνημα. Στο κέντρο του βρίσκεται μια κλισέ ιστορία και το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο που επιλέγει να κάνει, το διατυπώνει με αφέλεια και διδακτισμό. Την ιστορία του, ωστόσο, την ντύνει με εξαιρετικά ευκίνητη, δημιουργική σκηνοθεσία, εντυπωσιακή φωτογραφία, καταιγιστικό ρυθμό, δυνατή μουσική, ώστε το προβλέψιμο να γίνεται τουλάχιστον θεαματικό και… μπιτάτο! Η παρουσία των «επώνυμων» ηθοποιών είναι αμελητέα, αντίθετα οι τρεις μικροί Βραζιλιάνοι πρωταγωνιστές είναι συναρπαστικοί.

 

[email protected]

 

Scroll to top