Του Λευτέρη Κουγιουμουτζή Η ώρα τρεις το μεσημέρι κι η μέρα μου μόλις ξεκινά. Οταν των περισσότερων εργαζομένων είτε βρίσκεται στη μέση της ή πλησιάζει προς το τέλος. Οσων δηλαδή έχουν απομείνει να δουλεύουν σε σχετικά αξιοπρεπές περιβάλλον, μια και στις μέρες μας η σταθερή πρωινή εργασία κατάντησε «πολυτέλεια» για λίγους κι όσοι τη διατηρούν ακόμη, νιώθουν άσχημα να το παραδεχτούν σε φίλους και γνωστούς, λες και γεύονται κάποιον απαγορευμένο καρπό. Αυτοί οι «προνομιούχοι» σε λίγο θα επιστρέψουν σπίτι για ξεκούραση ή να χαλαρώσουν με την οικογένεια, τους φίλους ή τους εαυτούς τους. Η
Περισσότερα.. »
Της Πέπης Ρηγοπούλου Από την ώρα που ξεκίνησε η υπόθεση της Αμφίπολης, την οποία δεν μπορώ να κρίνω ως αρχαιολόγος, είχα μια αίσθηση που δυναμώνει όλο και πιο πολύ: ότι τις μεγάλες απαντήσεις δεν πρέπει να τις περιμένουμε μόνον από τις επιστήμες του ανθρώπου, την αρχαιολογία, την ιστορία, την ανθρωπολογία, αλλά και από κάπου αλλού: από την αισθητική ή, με πιο απλά λόγια, από την ομορφιά. Αυτό που με συγκλόνισε από τη στιγμή που οι πρώτες εικόνες με τις σφίγγες–φρουρούς του μνημείου είδαν το φως της δημοσιότητας ήταν το κάλλος τους: η εντέλεια
Περισσότερα.. »
Της Αννας Δαμιανίδη Πολύ συχνά το Νόμπελ Ειρήνης απονεμήθηκε σε πολιτικούς μόνο και μόνο για να τους θυμίσει ότι υπάρχει και η ειρήνη. Τους έβρισκε σε οργασμό πολεμικών περιόδων, κι ήθελε απλώς να φρενάρει την ορμή τους, να τους βάλει σε σκέψεις, να τους τραγουδήσει Ζιλμπέρ Μπεκό. Ξέρετε, εκείνο το τραγούδι που λέει «μετά τον πόλεμο, πρέπει να συντάξουμε και τη συνθήκη ειρήνης» (σε ελεύθερη μετάφραση). Αλλοτε προσπαθούσε να δώσει κουράγιο σε αντιπάλους που ήξεραν το τραγούδι αυτό κι επιχειρούσαν τη σύνταξη της συνθήκης, ενώ τα φιλοπόλεμα πλήθη ούρλιαζαν εναντίον τους. Φέτος το
Περισσότερα.. »
Του Γιώργου Σταματόπουλου Να δεχτούμε ότι ο άνθρωπος είναι το πιο ελαττωματικό, το πιο ασθενικό ζώο, αυτό που, λόγω γλώσσας ή πνεύματος, έχει απομακρυνθεί από τα πρωτόγονα ένστικτά του. Θα το αποδεχόμασταν ασμένως εάν το πνεύμα, κατά συνέπεια ο λόγος, η μουσική, η τέχνη, κατίσχυε σ' αυτά τα ένστικτα και γινόμασταν έτσι μια κοινωνία αλληλοπεριχώρησης, συμπάθειας, σκανδαλιάρικων ερώτων, καινοφανών ορχηστικών συγκινήσεων, ταξιδιών σε ανεξερεύνητες ψυχές. Θα γινόμασταν, όμως; Θα μοιάζαμε με τα φουσκωμένα, λαμπερά σταφύλια του Οκτώβρη; Θα σφύζαμε από μέθη για τη ζωή; Θα πληττόμασταν από τη φρενίτιδα της ύπαρξης; Θα διέφερε η
Περισσότερα.. »
Της Αρχοντίας Κάτσουρα Η γυναίκα που καθόταν δίπλα μου στη συναυλία στο Ηρώδειο, μια δροσερή και ξάστερη βραδιά του Σεπτεμβρίου, έμοιαζε να μην έχει στερηθεί ποτέ τίποτα. Τα ρούχα, τα μαλλιά της, η εξωτερική εικόνα της γενικότερα –οι κινήσεις, ο τρόπος που καθόταν στις κερκίδες– μαρτυρούσε πως επρόκειτο για έναν άνθρωπο που είχε μεγαλώσει σε περιβάλλον με οικονομική άνεση, σπουδές πιθανόν κ.λπ. Μετά την πρώτη εντύπωση, δεν έδωσα σημασία. Μιλούσα με τους φίλους μου, αλλά και γιατί σε μέρη όπως αυτό μου αρέσει να παρατηρώ τον κόσμο που μπαίνει, να βλέπω την προσμονή
Περισσότερα.. »
Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού Βούιξαν χθες οι εφημερίδες και το Διαδίκτυο για τον θάνατο του Λουκάνικου, του ωραίου κανελί σκύλου που έγινε γνωστός σε όλη την υφήλιο λόγω της συμμετοχής του σε αθηναϊκές διαδηλώσεις. Πάντα με το μέρος των διαδηλωτών, ικανός να αναγνωρίζει τους «εχθρούς» ακόμη και χωρίς την περιβολή τους, ο Λουκάνικος, ο σκύλος που φωτογραφήθηκε όσο κανείς και έγινε τραγούδι και σύμβολο της φλεγόμενης Αθήνας του 2011, φαίνεται πως στην πραγματικότητα έχει πεθάνει εδώ και πολλούς μήνες – ήδη από τον περασμένο Μάιο. Ομως ήταν ωραία και συγκινητική η ανταπόκριση του κόσμου στην
Περισσότερα.. »
Του Παναγιώτη Γεωργουδή Φορτωμένος με οράματα της Μεταπολίτευσης, με τις φλεγόμενες ιδέες του Καζαντζάκη στην εφηβεία, κατέβηκα στην Κρήτη ένα βροχερό φθινόπωρο του 1977. Μπήκα στο καράβι «Μίνως», από το λιμάνι του Πειραιά, με τον Πρίγκιπα των Κρίνων στην τσιμινιέρα, να αναδεύει μέσα μου έναν μυθικό κόσμο μιας υψηλής πνευματικότητας, τόσο ζωντανό, αληθινό και ουτοπικό. Οσο αναζητάμε γυμνές αλήθειες αποσταλαγμένης σοφίας έξω από σωρούς σκουπιδιών τόσο κατακτάμε τη συλλογική μας αυτογνωσία. Ταξίδι σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα να λυσσομανά, ανεβοκατέβαινε στα κύματα το πλοίο, λαχανιασμένο άλογο από κυνήγι λύκων. Επεφταν τα αντικείμενα παντού, οι
Περισσότερα.. »
Της Πέπης Ρηγοπούλου Το όνομά της ήταν Αρίν Μιρκίν. Το πρόσωπό της στη φωτογραφία του Διαδικτύου εφηβικό, σχεδόν παιδικό. Στον ανθό, γιατί το κοριτσίστικο αυτό πρόσωπο έμοιαζε πραγματικά με λουλούδι. Πέθανε τη Δευτέρα υπερασπίζοντας την πατρίδα της, την κουρδική πόλη Κομπάνι, όπου τη στιγμή αυτή που γράφω συνεχίζονται οι οδομαχίες ανάμεσα στους υπερασπιστές και τους εισβολείς του «Ισλαμικού κράτους», που οι «λελογισμένοι» αμερικανικοί βομβαρδισμοί απέτυχαν ή τελικά απέφυγαν να αναχαιτίσουν. Μετέδωσαν πως η Αρίν αυτοκτόνησε πυροδοτώντας τα εκρηκτικά που είχε επάνω της και παίρνοντας μαζί της άγνωστο αριθμό τζιχαντιστών. Σχηματική διατύπωση, που ταυτίζει
Περισσότερα.. »
Της Αννας Δαμιανίδη Ποτέ κανένας υπουργός Συγκοινωνιών, ποτέ κανένας δήμαρχος, ούτε και κανένας απλός βουλευτής δεν περίμενε το τρόλεϊ μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών. Και φαίνεται ότι και κανείς από τους ανθρώπους που περίμεναν εκεί το τρόλεϊ κάποια φορά στη ζωή τους δεν έγινε ποτέ υπουργός, βουλευτής, δήμαρχος και τα ρέστα. Υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στους ανθρώπους που περιμένουν το τρόλεϊ εκεί, μπροστά σε ένα από τα ενδοξότερα σημεία της σύγχρονης πρωτεύουσας, και σ' εκείνους που σχεδιάζουν, οραματίζονται, έχουν τα μέσα και τη βούληση και αλλάζουν την πόλη. Κι αν υπάρχουν κάποιοι που το κατάφεραν,
Περισσότερα.. »
Του Γιώργου Σταματόπουλου Κομπάζουν πολλοί, φιλελεύθεροι, μεταμοντέρνοι και λοιποί συγγενείς τους (πολιτικοί και δημοσιογράφοι κυρίως) ότι στη χώρα μας επικρατεί η ελευθερία του λόγου και άρα η ελευθερία του Τύπου. Διαφωνώ. Παντού, σε εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεόραση, internet οι εργαζόμενοι είτε είναι πειθήνιοι και υπάκουοι στην κυβερνητική και γενικότερα στη συστημική προπαγάνδα (εξωραϊσμός του πολιτικού συστήματος που ευαγγελίζεται τις ίσες ευκαιρίες και την ελευθερία – αυτονόμηση της αγοράς) είτε αναγκάζονται να αυτολογοκριθούν για να μη χάσουν τη θέση τους ή για να μην υποστούν μια δυσμενή μετάθεση ή… Εξακολουθούν να εκφράζονται ελεύθερα, με τολμηρή και
Περισσότερα.. »
Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού Πέρσι ήταν η «μικρή Μαρία», το «ξανθό αγγελούδι» που κίνησαν γη και ουρανό οι άνθρωποι για να το αποχωρίσουν βίαια από τη θετή του οικογένεια, επειδή δεν πίστευαν πως το παιδάκι, τόσο ξανθό, τόσο γαλανομάτικο, το είχε δώσει στη θετή μητέρα μια ομόφυλή της από τη Βουλγαρία που δεν είχε τα μέσα για να το μεγαλώσει. Φέτος είναι οι «Ρομά του Νομισματοκοπείου», 80 οικογένειες σύμφωνα με στοιχεία του Πανεπιστημίου Αθηνών, που κατοικούν εδώ και σαράντα χρόνια στο ρέμα πίσω από το Νομισματοκοπείο της Μεσογείων. Η αποκεντρωμένη διοίκηση, «καποδιστριακός» θεσμός που συστήθηκε
Περισσότερα.. »
Του Λευτέρη Κουγιουμουτζή Τη Νίσα την πρωτοσυνάντησα στο χωριό λίγα χρόνια πριν. Από τότε που τελείωσε το Γυμνάσιο δούλευε τα καλοκαίρια στο ζαχαροπλαστείο, στην πλατεία. Ψηλή κοπέλα, καλοβαλμένη, με μια έμφυτη συστολή κι ευγένεια, γλυκομίλητη, με σπινθηροβόλο βλέμμα γεμάτο ζωντάνια κι εξυπνάδα. Τσακάλι στη δουλειά της, ήταν η πιο γρήγορη υπάλληλος, αυτό που λένε «στριφογυρισμένος» άνθρωπος. Κι έχει κόσμο το ζαχαροπλαστείο τα καλοκαίρια, δεν προλαβαίνουνε ν’ αδειάσουν τα τραπέζια, καθότι το χωριό είναι πέρασμα για τη θάλασσα και από χρόνια οι διερχόμενοι το έχουν έθιμο να κάθονται για καφεδάκι και γλυκό. Δε γνωρίζω
Περισσότερα.. »
Της Πέπης Ρηγοπούλου Αντιμετωπίζοντας και εγώ, όπως και κάποια μάλλον παραπάνω από έξι εκατομμύρια Ελληνες –που παριστάνουν ότι πένονται ή έστω ζορίζονται- ένα άλφα οικονομικό θέμα, ενδιαφέρομαι να αναλάβω τη συγγραφή πονήματος αναθεώρησης, σιδερώματος ή, τέλος πάντων, λίφτινγκ της ιστορίας των ελληνογερμανικών σχέσεων. Το πόνημα δύναται να έχει και την μορφήν σχολικού εγχειριδίου, πράγμα που σε εμένα θα εξασφαλίσει μια συμπαθή αμοιβή που θα καταπιεί ο ΕΝΦΙΑ και στους ελληνόπαιδες και ελληνοπαιδούλες την απαλλαγή τους από πλεγματικές εμμονές σε μνήμες που δηλητηριάζουν τη σχέση, όχι των λαών που τους έχουμε βρασμένους, αλλά ημών των
Περισσότερα.. »
Της Αννας Δαμιανίδη Στην Ευριπίδου πήγα για μπαχαρικά, και βρέθηκα να φλερτάρω άλλα πράγματα. Μεσημέριαζε, φόρτωναν και ξεφόρτωναν τα μαγαζιά, κουρασμένοι οι πελάτες και οι πωλητές έτρεχαν και σκόνταφταν παντού, στα απίθανα αντικείμενα που εκτίθενται και κυκλοφορούν εκεί πέρα. Στάθηκα απέναντι από το μαγαζί με τα σουτζούκια, ζύγιζα το θέμα, να πάρω ή να μην πάρω; Καθώς στοχαζόμουν σήκωσα το κεφάλι κι είδα πάνω από το μαγαζί ακόμα έναν όροφο με τον τοίχο φτιαγμένο κήπο. Μήπως δεν έβλεπα καλά; Τεχνική ακριβή και σπάνια αυτή, δεν θυμάμαι να υπάρχει αλλού στην Αθήνα. Ανθισμένες ταράτσες
Περισσότερα.. »
© 2024 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
