Χωρίς πολιτική για τα χρόνια νοσήματα παραμένει η χώρα μας στην εποχή της κρίσης και του Μνημονίου. Δέκα παθήσεις απορροφούν το 70% των πόρων για την υγεία, χωρίς όμως να υπάρχει οργανωμένο σχέδιο πρωτοβάθμιας φροντίδας που θα παρέχει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες στις πιο ευάλωτες ομάδες

Στη χώρα μας μέχρι στιγμής δεν υπάρχει πολιτική για τα χρόνια νοσήματα. Μιλάμε μόνο για 10 παθήσεις που απορροφούν το 70% των πόρων! Η πλειονότητα των πολιτών άνω των 50 ετών πάσχουν από μια χρόνια πάθηση, κι εκείνοι που ξεπερνούν τα 65 χρόνια από δύο έως τέσσερις! Οι σημαντικότερες από αυτές είναι ο σακχαρώδης διαβήτης, η υπέρταση, η καρδιακή ανεπάρκεια, η χρόνια αναπνευστική ανεπάρκεια (ΧΑΠ), το βρογχικό άσθμα, ο καρκίνος, οι νευρολογικές παθήσεις με σημαντικότερη και πιο συχνή το Αλτσχάιμερ. Η αδυναμία οργανωμένης πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας, η έλλειψη μέριμνας για τους νέους πάσχοντες αφαιρούν από τους πολίτες το δικαίωμα σε υψηλή ποιότητα ζωής και επιτρέπουν την ανεξέλεγκτη κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος. Η διαβητολογική εταιρεία προ διετίας ανακοίνωσε ότι έχουμε ένα εκατομμύριο διαβητικούς, από τους οποίους φαρμακευτική αγωγή παίρνουν μόνον οι μισοί (500.000) και ρυθμισμένοι είναι μόνο το ένα τέταρτο (250.000). Για μια πάθηση που μπορεί να ρυθμιστεί από ένα δίκτυο γιατρών στην πρωτοβάθμια περίθαλψη ο ασθενής φτάνει στα νοσοκομεία -στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια- με υποτροπές που απαιτούν μεγάλες, εξαντλητικές για τον ίδιο και πολυδάπανες επεμβάσεις (ακρωτηριασμούς άκρων, οφθαλμολογικά χειρουργεία κ.λπ.) και μακροχρόνια θεραπεία που υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής του και τον θέτει εκτός παραγωγικής τάξης. Το επιδημιολογικό προφίλ της χώρας επιβάλλει άμεσα οργανωμένο σχέδιο πρωτοβάθμιας φροντίδας, όπου δίκτυα για τους νέους πάσχοντες θα αντιμετωπίζουν τις χρόνιες παθήσεις παρέχοντας υψηλής ποιότητας υπηρεσίες. Και πολύ έχουμε αργήσει.