Κανένα θαύμα δεν διαρκεί πολύ. Δύο βδομάδες μετά την καθυστερημένη προσχώρηση της Ν.Δ. στο «αντιναζιστικό τόξο», ο διμέτωπος κατά «της βίας των άκρων» δίνει ξανά τον τόνο στον επίσημο κυβερνητικό λόγο. Το νομικό δε σχήμα περί «εγκληματικής συμμορίας», που δεν ταυτίζεται με κάποιο πολιτικό κόμμα αλλά φωλιάζει σ’ αυτό, επισείεται ως όχημα για τη στεγανοποίηση του «συνταγματικού τόξου» από κάθε εκπροσώπηση των κοινωνικών αντιστάσεων απέναντι σε μια κρατική πολιτική που όλο και πιο απροκάλυπτα θυμίζει συμμορία λευκών κολάρων. Τη μετατόπιση αυτή εξυπηρετούν, με τον τρόπο τους, οι ανεπιβεβαίωτες τερατολογίες που επιστρατεύτηκαν σαν αλατοπίπερο του
Περισσότερα.. »
Το πρώτο πράγμα που συναντούσες στο κέντρο της Σόφιας τον περασμένο μήνα, ήταν τα υπολείμματα των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων του περασμένου καλοκαιριού – μια αρκετά μίζερη απομίμηση της εξέγερσης του περασμένου χειμώνα και των δικών μας «αγανακτισμένων», με συνθήματα που μοιάζει να ξεθάφτηκαν από το μακρινό 1989-1991: «Στόχος σας είναι τα χρήματα κι η εξουσία, στόχος μας είναι ελευθερία χωρίς εσάς», «Το κακό είναι στο Κοινοβούλιο, όχι στον λαό», «Παραίτηση» (1). Καθολική είναι η εκτίμηση πως η τρέχουσα κινητοποίηση μερικών δεκάδων διαδηλωτών, που τα Σαββατοκύριακα φτάνουν μέχρι 200-300, οργανώνεται από
Περισσότερα.. »Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος Οταν τα τάγματα εφόδου των χρυσαυγιτών αντιμετωπίζονταν από εφημερίδες και κανάλια με παγερή αδιαφορία ή εξίσου ένοχη κατανόηση, στους τοίχους και τα πεζοδρόμια της Αθήνας δινόταν μια άνιση μάχη ενάντια στη ναζιστική προπαγάνδα. Απέναντι στο «άκρο» του εθνικόφρονος τρόμου που ακουμπούσε στην -ανομολόγητη μέχρι πρότινος- συμμαχία της έννομης τάξης με τη «νύχτα», το αντίπαλο «άκρο» της ελευθερίας και της ισότητας υπερασπιζόταν ό,τι απέμενε από το όραμα ενός κόσμου δίχως καταπίεση κι εκμετάλλευση. Αμφισβητούσε δομικά τον μύθο της φυλετικής καθαρότητας (1), αντέτασσε στις φαντασιακές κοινότητες του έθνους και της
Περισσότερα.. »
Ο πάνδημος αποτροπιασμός για το τελευταίο έγκλημα της Χρυσής Αυγής, στον οποίο προσχώρησε υποκριτικά ακόμη και η κυριακάτικη εφημερίδα που μέχρι χθες είχε αναδειχθεί σε άτυπο γραφείο Τύπου της ναζιστικής οργάνωσης, θα μπορούσε να έχει δύο θετικές συνέπειες. Την οριστική, κατ’ αρχάς, συνειδητοποίηση του τι σημαίνει πραγματικά ο εμφύλιος πόλεμος που ευαγγελίζονται τα εγχώρια τάγματα εφόδου. Για πρώτη φορά, τα έντυπα του «μεσαίου χώρου» και -κυρίως- τα κανάλια ασχολούνται με τη ναζιστική βία όπως αυτή πραγματικά (και δολοφονικά) ασκείται, μουλωχτά
Περισσότερα.. »«Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει!». Το σύνθημα-σύμβολο του μεταπολιτευτικού αντιιμπεριαλισμού φέρει πάνω του το γενετικό αποτύπωμα της συγκυρίας που το γέννησε. Το κυπριακό του σκέλος σημαδεύτηκε από την τραγωδία του 1974 – ιδωμένη ως αμερικανική «προδοσία», όχι όμως και ως η απόρροια του ελληνικού στρατοκρατικού μεγαλοϊδεατισμού, που επίσης υπήρξε. Η αναφορά πάλι στην Παλαιστίνη ακουμπούσε τις ευαίσθητες χορδές ποικίλων ακροατηρίων. Για τους πολλούς αφορούσε μια σκλαβωμένη χώρα, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της οποίας θύμιζε τον δικό μας του 1821. Σε κάποιους άλλους ενεργοποιούσε αντισημιτικά ανακλαστικά, στην αυτούσια εξωτερίκευση των οποίων η τότε συγκυρία δεν άφηνε και
Περισσότερα.. »
Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος
Περισσότερα.. »
Υπήρξε το κόμμα που σημάδεψε περισσότερο από κάθε άλλο τον τόπο κατά τον τελευταίο μισό αιώνα. Πολιτική έκφραση μιας Κεντροαριστεράς που αναδύθηκε από τις στάχτες του ΕΑΜικού κινήματος ως η ρεαλιστική εναλλακτική λύση στην ασφυκτική εθνικοφροσύνη των μετεμφυλιακών χρόνων, αναζωογονήθηκε ως ορθολογική απάντηση στην εθνικιστική υστερία της δεκαετίας του 1990, για ν’ αυτοκτονήσει εν τέλει πολιτικά το 2010, στο τρίτο διαδοχικό ραντεβού του με την Ιστορία. Στα 39 του χρόνια, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα υφίσταται πια μόνο ως δεκανίκι όσων διακήρυττε κάποτε πως είχε κλείσει στο «χρονοντούλαπο» του παρελθόντος. Μια τόσο πλούσια και
Περισσότερα.. »
Για την ελληνική Δεξιά, οι γιορτές του Βίτσι για τη νίκη της στον εμφύλιο πόλεμο του 1946-49 αποτελούν μια άτυπη «οικογενειακή» μάζωξη, την ευκαιρία να βρεθούν γύρω από το ίδιο μνημείο όλες οι συνιστώσες της: κοινοβουλευτική, βασιλόφρων, φασίζουσα και χιτλερική. Οπως ακριβώς συμβαίνει με την επέτειο του Πολυτεχνείου για τα ποικιλόμορφα ρεύματα της Αριστεράς, έτσι κι εδώ η ανάκληση του ιστορικού γεγονότος λειτουργεί ως υπόμνηση της κοινής καταγωγής αλλά και της ανάγκης για συσπείρωση απέναντι στον κοινό στρατηγικό εχθρό. Το 1949 η χώρα είχε κυβέρνηση συνεργασίας της ευρύτερης Κεντροδεξιάς, τη βρομοδουλειά όμως τη διεκπεραίωναν
Περισσότερα.. »
Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος
Περισσότερα.. »
Παρά την απρόσωπη επαγγελματική τους ιδιότητα, οι άντρες των ΜΑΤ και των άλλων ειδικών αστυνομικών μονάδων έχουν κι αυτοί τις απόψεις τους για την κοινωνία, τους εαυτούς τους και -προπαντός- τους αντιπάλους τους. Οπως οι ακροδεξιές εκλογικές προτιμήσεις μιας μερίδας τους ήρθαν πρόσφατα στο φως χάρη στα τμήματα των ειδικών καταλόγων, έτσι και κάποιες άλλες πτυχές της κουλτούρας του σώματος αποκαλύφθηκαν χάρη σ’ ένα τυχαίο συμβάν. Οταν το φθινόπωρο του 2007 αποσύρθηκαν οι κλούβες που στάθμευαν επί χρόνια γύρω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ στη μεθόριο των
Περισσότερα.. »
Υλικά-ίχνη της ταξικής πάλης των τελευταίων χρόνων στο μικροεπίπεδο του βιβλιοπωλείου και του εκδοτικού οίκου, έναν από τους κλάδους που έχουν κατεξοχήν πληγεί από τη μνημονιακή λαίλαπα και τη συνακόλουθη αναγκαστική εγκατάλειψη «πολυτελειών» του παρελθόντος, όπως η αγορά βιβλίων. Αλλού η μάχη δίνεται για να ανακληθούν απολύσεις: στον Ελευθερουδάκη (1-2), στον Πατάκη (3-4), στον Κυριακίδη (5), στα Ελληνικά Γράμματα του ΔΟΛ (6). Αλλού για την απλή καταβολή δεδουλευμένων κι αποζημιώσεων, καθώς η στοιχειώδης τήρηση της εργατικής νομοθεσίας κατάντησε -κι
Περισσότερα.. »
Το σύνθημα που εξαγρίωσε τον Αδ. Γεωργιάδη έχει διαγράψει ολόκληρη τροχιά τις τελευταίες δεκαετίες. Στο Πανσπουδαστικό του 1992 φωναζόταν ως χουλιγκανίζουσα ανταπάντηση στο (εξίσου εμφυλιοπολεμικό) «Γράμμος-Βίτσι-Μακρυγιάννη» της μητσοτακικής ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Παρά τον θεωρητικό φιλελευθερισμό της, η τελευταία δεν δίσταζε, άλλωστε, να ταυτιστεί συνθηματολογικά ακόμη και με τους χιτλερικούς, τραγουδώντας στον ρυθμό του γιούπι-για το τετράστιχο «Τι τους θέλανε τους φούρνους οι ναζί (δις)/ για να βάλουν τα κομμούνια/ να τα κάνουνε σαπούνια / και να γίνει η Ευρώπη καθαρή». (Επικεφαλής της «εξέδρας» ήταν ένα στέλεχος του φοιτητικού της
Περισσότερα.. »
Οι τοίχοι έχουν τη δική τους ιστορία, γραμμένη με πινέλο και μπογιά, με σπρέι, με μαρκαδόρο ή αποτυπωμένη σε αφίσες, σε χειρόγραφες αφισέτες, σε αυτοκόλλητα στικεράκια. Δεν περιορίζεται σε μια λέξη, ούτε αποκλειστικά σε μηνύματα ελευθερίας. Η σύγχρονη Ιστορία του τόπου αποτυπώνεται κι αυτή με τη σειρά της σ’ έναν γαλαξία από τέτοιες ετερόκλητες εγγραφές, λιγότερο ή περισσότερο εφήμερες, συμπληρωματικές και συχνά ανταγωνιστικές προς τον επίσημο δημόσιο λόγο που διατυπώνεται από τους κρατούντες, τους κειμενογράφους και τα ΜΜΕ τους. Σπαράγματα μιας επικοινωνίας που διεξάγεται ανοιχτά στον δημόσιο χώρο (και όχι
Περισσότερα.. »
© 2024 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
