Από την Παρασκευή, που ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων εξέδωσε την ιστορική του ανακοίνωση, με την οποία άφησε την κυβέρνηση και τον Σαμαρά και παρέλαβε εμάς τους δημοσιογράφους, αλλά και την ανασκαφική ομάδα της Αμφίπολης, δεν νιώθω καθόλου καλά. Προσεύχομαι να πάει γρήγορα στον Τύμβο Καστά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κρατώντας και το αγαλματάκι που του χάρισε ο Τζιτζικώστας, για να μπουν τα πράγματα στη θέση τους. Να τον ενημερώσουν οι αρχαιολόγοι χωρίς να κατηγορούνται για «εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων, πολιτικών και άλλων». Να γράφουμε κι εμείς πια ό,τι και όσο θέλουμε, χωρίς να θεωρούνται τα κομμάτια
Περισσότερα.. »
Ομολογώ ότι ένιωσα προνομιούχα διαβάζοντας στις διακοπές, ξαπλωμένη στην παραλία, το βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου με τον «προκλητικό» τίτλο «Η γυναίκα του Θεού» (εκδ. Καστανιώτη). Δεν ήταν και λίγοι αυτοί που έριχναν κλεφτές ματιές στο κατακόκκινο, με μια κίτρινη πινελιά, εξώφυλλο -ελπίζω να έκανα καλή διαφήμιση- και στη συνέχεια με κοιτούσαν με απορία. Σαν να σκέφτονταν: Μα τι θεούσα, μισότρελη, φευγάτη, εκκεντρική… αναγνώστρια. Σίγουρα δύσκολο το εγχείρημα να καταπιαστεί η γνωστή συγγραφέας με ένα ρηξικέλευθο θέμα, με μια ηρωίδα που δεν μίλησε ποτέ μέχρι σήμερα: τη γυναίκα του Θεού. Ενα κορίτσι που γίνεται η
Περισσότερα.. »
Σχόλια για το βιβλίο-εκδίκηση της Βαλερί Τριερβελέρ «Merci pour ce moment» δεν έχουν θέση σε καλλιτεχνικές σελίδες (αν και σε ένα γυναικοκρατούμενο τμήμα μάς τρώει το χέρι), ει μη μόνο για να σταθούμε σε μερικές παραμέτρους του που επηρεάζουν, helas, που θα ‘λεγαν και οι Γάλλοι, την υπόλοιπη βιβλιοπαραγωγή της «επιστροφής». Ο Σεπτέμβριος είναι παραδοσιακά στη Γαλλία ο μήνας που περιμένουν με αγωνία οι εκδότες, για να δουν πώς θα πάνε τα νέα τους βιβλία, μυθιστορήματα και πολιτικά δοκίμια. Κι ήρθε τώρα το «άρλεκιν του Ελιζέ» για να πουλήσει μέσα σε μισή μέρα (την
Περισσότερα.. »
Να παίρνω, λέει, συνέντευξη από τη Φάνια Οζ-Ζάλτσμπεργκερ και να έχουν μαζευτεί έξω από τον «Ιανό» φιλοπαλαιστίνιοι διαδηλωτές, που να απαιτούν να μποϊκοτάρουμε την παρουσίαση του βιβλίου της. Ευτυχώς η κόρη του Οζ ήρθε στην Αθήνα τον Μάιο, πριν από την αιματοχυσία στη Γάζα. Δεν χρειάστηκε κανένας να πείσει κανέναν ότι όλοι οι Ισραηλινοί δεν είναι γεράκια, ότι ένα μεγάλο τμήμα του πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου της χώρας τάσσεται υπέρ της ειρήνης, των δύο κρατών κ.λπ., κ.λπ. Τυχαίο είναι ότι στη διάρκεια του πρόσφατου πολέμου κρεμόμασταν από τα χείλη (και τα κείμενα) κορυφαίων Ισραηλινών διανοούμενων
Περισσότερα.. »
Το καινούργιο μυθιστόρημα του Ιαν ΜακΓιούαν, «The Children Act», είναι μόλις 55 χιλιάδες λέξεις, σελίδες 221. Eίναι αλήθεια ότι ο καλός μας συγγραφέας δεν φημίζεται για τα ντουβάρια που γράφει, το αντίθετο. Αλλά αυτή τη φορά, σε συνέντευξή του στην «Γκάρντιαν», το θεωρητικοποίησε το θέμα. «Ελάχιστα μεγάλα μυθιστορήματα αξίζουν το μάκρος τους», είπε. Και ομολόγησε πως από ’δώ και μπρος, είναι και στα 66 του, ονειρεύεται να γράφει περισσότερες νουβέλες. «Μου αρέσει η ιδέα να κάθομαι και να διαβάζω ένα βιβλίο μέσα σε τρεις ώρες -περίπου όσο διαρκεί μια όπερα ή μια μεγάλη ταινία- καταφέρνοντας
Περισσότερα.. »Ηταν ένας γάμος στον οποίο παρευρέθησαν μόλις 20 άτομα. Αλλά στις φωτογραφίες, που λίγο μετά το μυστήριο το ζευγάρι πούλησε στα περιοδικά «People» και «Hello», ζούμαραν εκατομμύρια μάτια. Η γαμήλια τελετή του Μπραντ Πιτ και της Αντζελίνα Τζολί έγινε στις 23 Αυγούστου στο Σατό Μιραβάλ, δηλαδή στο κτήμα του ζευγαριού στη Νότια Γαλλία, με παρανυφάκια και «τελετάρχες» τα έξι παιδιά τους. Τις βέρες είχε σχεδιάσει ο κοσμηματοπώλης Ρόμπερτ Πρόκοπ. Ο γαμπρός φόρεσε κοστούμι από την υπάρχουσα γκαρνταρόμπα του. Το νυφικό που έφερε την υπογραφή του Λουίτζι Μάσι (κορυφαίου σχεδιαστή στο ατελιέ του οίκου Βερσάτσε), καλού
Περισσότερα.. »1η Σεπτέμβρη σήμερα (καλό μήνα!) και οι Σεπτέμβρηδές μου ήταν συνδεδεμένοι με τον Νίκο Παπάζογλου. Με την καθιερωμένη συναυλία του στον Λυκαβηττό. Την έκανε, πάντοτε, προς τα τέλη του μηνός, γύρω στις 30, από τους τελευταίους που ανέβαιναν στον λόφο. Ο Παπάζογλου έφυγε νωρίς και παρέδωσε το ροκ κοινό του στον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Αγγελάκα και άλλους. Είχε ροκ κοινό ο Παπάζογλου, μετρούσα τους θεατές που φορούζαν μπλούζες με Nirvana και Ιγκι Ποπ στις συναυλίες του και ήταν απείρως περισσότεροι από εκείνους σε εμφανίσεις «κανονικών» ροκ ονομάτων. Δεν είναι ώρα για νοσταλγία, όμως, ο
Περισσότερα.. »Είναι γνωστό ότι χωρίς ΕΣΠΑ το υπουργείο Πολιτισμού δεν θα είχε τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσει ούτε ένα έργο, σύγχρονο, αναστηλωτικό ή ανασκαφικό. Εν όψει λοιπόν της νέας χρηματοδοτικής περιόδου, τα στελέχη του ετοιμάζονται για να μη χαθεί ούτε ένα ευρώ από τα ευρωπαϊκά κεφάλαια που αναλογούν στο υπουργείο, καθώς η ενίσχυση από τον κρατικό προϋπολογισμό, ως γνωστόν, είναι πενιχρή. Σε ημερίδα που διοργανώθηκε χθες στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με θέμα την «Οικονομική και κοινωνική διάσταση των έργων του τομέα Πολιτισμού», ο υπουργός Κώστας Τασούλας και οι συνεργάτες του παρουσίασαν τα οφέλη για τη χώρα
Περισσότερα.. »
Ξέρω ποια βιβλία κατακυρίευσαν φέτος τις πλαζ. Κι όταν λέω «κατακυρίευσαν», δεν εννοώ κατακυρίευσαν, γιατί στις δέκα, ας πούμε, ξαπλώστρες διάβαζαν οι τρεις-τέσσερις. Μμμ, καθόλου κακό ποσοστό, εκτός κι αν είχα την τύχη να πέσω πάνω στην έξοδο των κουλτουριάρηδων από την Αθήνα. Αυτό που για πρώτη χρονιά δεν είδα να κρατάνε οι λουόμενοι-ες ήταν εφημερίδες (κάποτε οι αθλητικές έδιναν και έπαιρναν) και ιλουστρασιόν περιοδικά. Για τις πρώτες στενοχωριέμαι (κι εγώ τις έκοψα για οικονομία). Για τα δεύτερα, όχι και τόσο. Την εποχή των παχιών αγελάδων, τότε που πηγαίναμε σε ξενοδοχεία και όχι στα πατρικά
Περισσότερα.. »
Αρχαιολόγος και μάλιστα με ανασκαφική εμπειρία δεν είμαι. Ούτε άλλωστε υπήρξα ποτέ, όπως πολλοί ξερόλες στα ΜΜΕ, σεισμολόγος, ψυχίατρος, πυρηνικός φυσικός, χημικός, γιατρός, ιστορικός τέχνης, πυροσβέστης, στρατηγός ή μηχανικός. Ομως, διαβάζω καθημερινά εκατοντάδες κείμενα σε δεκάδες έντυπα και ψηφιακά μέσα, γραμμένα από περισσότερο ή λιγότερο ειδικούς επιστήμονες ή από καλλιεργημένους, εργατικούς και έντιμους δημοσιογράφους που πρώτα ρωτούν και μελετούν και μετά γράφουν. Τι έχω καταλάβει λοιπόν για την ανασκαφή της Αμφίπολης που, ενώ τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα, ήταν ήδη γνωστά εδώ και πολλούς μήνες, ήρθε ξανά στην επικαιρότητα με ένταση μετά τη
Περισσότερα.. »
Του Νίκου Καλτσά Στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, το Art & Text, μια από τις σημαντικότερες επιθεωρήσεις Τέχνης της Αυστραλίας, αναφερόταν στη θέση του Αυστραλού καλλιτέχνη στην παγκόσμια σκηνή ως εξής: «Eίναι σαν ένας χαρακτήρας από το «Mad Max». Ενας μοναχικός περιπλανώμενος πολεμιστής, αντιμέτωπος με ένα ερειπωμένο τοπίο θανάτου, όπως θα το φανταζόταν ο Μπέκετ, σε μια μετα-καπιταλιστική κοινωνία». Δεν θα πρωτοτυπήσουμε, υποστηρίζοντας ότι τα «Mad Max», η σειρά ταινιών του Τζορτζ Μίλερ, δεν είναι απλά φιλμ δράσης. Η επιρροή που έχουν ασκήσει είναι γνωστή. Εγιναν σημείο αναφοράς για τεχνοκριτικούς
Περισσότερα.. »
Του Νίκου Καλτσά Εδωσε τέλος στη ζωή του. Επασχε από βαριά κατάθλιψη. Η σύζυγός του ανακοίνωσε ότι βρισκόταν σε αρχικό στάδιο της νόσου Πάρκινσον. «Eπαιρνα ναρκωτικά για να απομακρυνθώ από τους ανθρώπους. Ξέρετε, το να ζεις στο Χόλιγουντ είναι σαν να είσαι αιμορροφιλικός σ’ ένα εργοστάσιο που κατασκευάζει ξυριστικές μηχανές. Ο φόβος μήπως δεν είσαι στην κορυφή είναι τόσο μεγάλος που προσπαθείς να τον σβήσεις πάση θυσία». Ρόμπιν Γουίλιαμς, το 1989, στον «Nouvel Observateur». Είχε κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα για το «Καλημέρα Βιετνάμ» και ήδη ακολουθούσε διαφορετικές επαγγελματικές επιλογές. Ετσι, στο μικρόφωνο του
Περισσότερα.. »
Ο πόλεμος δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ζωή. Αυτό ήταν που τριβέλιζε ολοένα το μυαλό μου μετά το τέλος της «Νεράιδας» του Ζαν Ζιροντού. Κι όταν λέω πόλεμος, εννοώ εκείνο το πορτρέτο που επιλέγεις να κοιτάς όταν αποφασίζεις να ενδώσεις στα πάθη που από φύση φέρεις: στην προδοσία, στο μίσος, στον φθόνο, στο σκοτάδι… Σ’ αυτά δηλαδή που δεν υπολόγιζε η νεράιδα Οντίν, σύμβολο ενός κόσμου ουτοπικού, ότι μπορεί να κουβαλά ο ιππότης που ερωτεύτηκε, πλάσμα με καταγωγή από τον κόσμο της πραγματικότητας. Παραμονές του Β’ Παγκοσμίου, ο Ζιροντού αποφασίζει να γράψει ένα ονειρόδραμα
Περισσότερα.. »
Κλείνοντας 20 χρόνια και παρά τις οικονομικές αντιξοότητες, το Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας τα κατάφερε και πάλι, όχι μόνο να πραγματοποιηθεί, αλλά και να έχει αξιοθαύμαστη πληρότητα – αρκετοί μείνανε απ’ έξω. Και να σκεφτείς ότι οι περισσότεροι έρχονται από την Αθήνα σ’ αυτόν τον καθιερωμένο πια τόπο συνάντησης κάθε Ιούλιο. Ας είναι καλά η Βίκυ Μαραγκοπούλου, η άξια διευθύντρια του φεστιβάλ, που με την επιμονή της μια επαρχιακή ελληνική πόλη απέκτησε διεθνές κύρος και το πρώτο πανέμορφο Μέγαρο Χορού. Είναι καιρός η Καλαμάτα να την τιμήσει όπως της αξίζει. Κύριο χαρακτηριστικό του φετινού
Περισσότερα.. »
© 2024 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
