Του Μισέλ Φάις Εν αρχή ήσαν οι άνθρωποι: Γιώργος Αντωνίου, Ιάκωβος Ανυφαντάκης, Βασίλης Αμανατίδης, Βασιλική Γεωργιάδου, Θανάσης Γιαλκέτσης, Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, Ηλίας Γιούρης, Μιχάλης Γκανάς, Νίκος Δαββέτας, Δημήτρης Δημηρούλης, Αντζελα Δημητρακάκη, Αννα Μαρία Δρουμπούκη, Σταύρος Ζουμπουλάκης, Κώστας Καβανόζης, Εύη Καρκίτη, Δήμητρα Κολλιάκου, Χρίστος Κυθρεώτης, Αχιλλέας Κυριακίδης, Βασίλης Λαδάς, Librofilo, Μαρία Μήτσορα, Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Ακης Παπαντώνης, Δημήτρης Πετσετίδης, Γιώργος Ν. Περαντωντάκης, Αριστοτέλης Σαΐνης, Ελένη Σβορώνου, Μαριάννα Σκιαδά, Μαρία Στασινοπούλου, Γιώργος Στόγιας, Αρις Στυλιανού, Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Γιάννης Τσίρμπας. Ενας χρόνος «Ανοιχτό Βιβλίο». Σαράντα οχτώ τετρασέλιδα, μια μεγάλη βεντάλια από τίτλους όλου του φάσματος ελληνικής και
Περισσότερα.. »
Του Κώστα Καβανόζη* Ας μη λησμονούμε ότι οι άνθρωποι δεν διαβάζουν μόνον με τα μάτια, αλλά και με τα αυτιά τους, γράφει ο Θεολόγος Βοσταντζόγλου (Αμάσεια 1895 – Αθήνα 1984) στα προλεγόμενα της δεύτερης –ριζικά αναθεωρημένης– έκδοσης (1962) του Αντιλεξικού του. Αυγουλάς στη Μασσαλία, έμπορος βαμβακερών στην Κωνσταντινούπολη, διευθυντής αντιπροσωπείας υφασμάτων στο Μάντσεστερ, ιδιοκτήτης εργοστασίου κορδελοποιίας στην Αθήνα, αυτοδίδακτος στην ελληνική, βραβευμένος σε ποιητικό διαγωνισμό του 1912, λεξικογράφος. Ο συντάκτης του παρόντος έργου, αναφέρει στα ίδια προλεγόμενα, εδώ και πολλά χρόνια είχε αρχίσει να συντάσσει μικρή συλλογή από λέξεις και φράσεις της
Περισσότερα.. »Του Νίκου Δαββέτα Βερολίνο, Μάρτης του 2008: Η μεταφράστριά μου διαβάζει για το γερμανόφωνο κοινό σελίδες από το μυθιστόρημά μου «Λευκή πετσέτα στο ρινγκ», που μόλις έχει μεταφράσει. Θέμα του βιβλίου, η έρευνα ενός δημοσιογράφου για τα Δεκεμβριανά του 1944, που δημοσιεύεται σε ένα περιοδικό με τον τίτλο «Δολοφονώντας τον γείτονα». Υστερα τον λόγο παίρνει ένας γνωστός Γερμανός δημοσιογράφος που συντονίζει την εκδήλωση. Με ρωτά ευθέως και με επιθετικό ύφος: «Γιατί γράφετε ακόμη για τον ελληνικό εμφύλιο; Εγώ έχω επισκεφθεί επανειλημμένα την Ελλάδα και δεν νομίζω ότι συζητούν για τα παλιά τους πάθη
Περισσότερα.. »
Του Αχιλλέα Κυριακίδη Καθώς συνέθετα ένα κείμενο που μου είχε ζητηθεί ως συμμετοχή μου στον εορταστικό τόμο για τα 70 χρόνια των Εκδόσεων «Ικαρος», θυμήθηκα κάποια βιβλία ή κείμενα που είχα πολύ αγαπήσει κάποτε, που, ως φαίνεται, δεν τα κατάφερα ούτε πάσχισα καλά καλά να μην ξεχάσω να τα θυμάμαι, και που η ανάδυσή τους στην κατάκοπη μνήμη μου μ’ έκανε γι’ άλλη μία φορά να εκτιμήσω την ουσιώδη συμβολή της λήθης στην εντρύφηση της τέχνης. Μόνο στην εντρύφηση, όμως; Ολόκληρη η λογοτεχνία (θα μπορούσε να έχει πει ο Μπόρχες) είναι έργο
Περισσότερα.. »
Του Μισέλ Φάις Τα κείμενα της Ρούλας Γεωργακοπούλου (απάνθισμα 200 χρονογραφημάτων στην εφημερίδα Τα Νέα ―από πόσα άραγε;― που διανοίγονται σε μια δεκαετία: 2002―2012) συγκροτούν μια σπασμένη αφήγηση της τρέχουσας πραγματικότητας· η συγγραφέας φωτίζει την επικαιρότητα υπό το πρίσμα άλλοτε μιας λοξής πολιτικής ανάγνωσης κι άλλοτε μιας ανάλαφρης ποιητικής διάθεσης· στον βυθό όμως αυτών των μπονζάι κειμένων αναδεύεται σταθερά και επίμονα ο τόνος μιας ιδιότυπης οικειότητας (από το ύψος μιας γυναίκας μετρίου αναστήματος) αλλά και μιας συνεσταλμένης φαιδρότητας (οι κώδικες και τα αστεία μιας συντροφιάς, μιας καταγωγής και μιας γενιάς). Η Γεωργακοπούλου απευθύνεται
Περισσότερα.. »
Της Βασιλικής Γεωργιάδου* Η διατύπωση του Marx ότι ιστορικά γεγονότα εμφανίζονται τη μια σαν τραγωδία και την άλλη σαν φάρσα μπορεί να περιγράψει στο μακροεπίπεδο αρκετά από όσα αποκαλύπτονται για τη δράση της Χρυσής Αυγής. Ως προς το συγκεκριμένο μόρφωμα και την πολιτική ομάδα με την οποία συγγενεύει, παρατηρείται κάποια ασυμφωνία στο χρησιμοποιούμενο λεκτικό για τα εξτρεμιστικά μορφώματα. Αυτά διαθέτουν μεν ένα προκάλυμμα πολιτικής οργάνωσης, όμως αυτό που τα συνέχει είναι η συστηματική χρήση βίας και η επίμονη στόχευση κατάλυσης του κράτους δικαίου. Στις περιπτώσεις οργανώσεων αυτού του τύπου, ο χαρακτηρισμός «κόμμα» είναι
Περισσότερα.. »Της Αντζελας Δημητρακάκη* Για αρκετό καιρό πίστευα πως όσες από μας είχαμε βρεθεί εσωτερικές σε σχολείο [...] θα το θυμόμασταν κάποτε όταν θα ήμασταν γριές και απογοητευμένες και ικανές να ζούμε με τίποτα απολύτως. Χτυπάει το κουδούνι, σηκωνόμαστε. Χτυπάει το κουδούνι, πάμε στα κρεβάτια μας. Αποσυρόμαστε στα δωμάτιά μας. Είδαμε τη ζωή να περνάει κάτω απ' τα παράθυρά μας, την παρατηρήσαμε στα βιβλία και τους περιπάτους μας, παρακολουθήσαμε την αλλαγή των εποχών. Ηταν πάντα μια αντανάκλαση, μια αντανάκλαση που έμοιαζε να παγώνει στα περβάζια. Τη Φλερ Γέγκι, που τάδε έφη στα «Μακάρια χρόνια
Περισσότερα.. »
Της Δήμητρας Κολλιάκου* Ηδη πριν από την άφιξή μας στη Στοκχόλμη φέτος τον Αύγουστο, η Ινγκριντ, συγγενής ενός ζευγαριού με το οποίο διατηρούμε φιλικούς δεσμούς, μας είχε προσκαλέσει σε γεύμα. Αποδείχτηκε μια γυναίκα με ανεκζήτητη ομορφιά (σε πείσμα των εξήντα της χρόνων) και γαλήνιους τρόπους, πρώην παιδαγωγός και νυν πανεπιστημιακός. Οταν η κουβέντα γύρισε σε εκπαιδευτικά θέματα, ο άντρας μου παρατήρησε ότι ο ισραηλινός Τύπος δημοσιεύει εγκωμιαστικά άρθρα για το φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα με συχνότητα μία φορά την εβδομάδα. «Ο σουηδικός Τύπος δημοσιεύει τέτοια άρθρα κάθε μέρα» απάντησε η οικοδέσποινά μας με λεπτή ειρωνεία,
Περισσότερα.. »
Της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου* Πότε ακριβώς τελειώνει το καλοκαίρι; Αυτή είναι μια ερώτηση που έχει ήδη απαντηθεί ημερολογιακά. Πάει τέλειωσε. Και μετά έρχονται όλοι εκείνοι που διεκδικούν μια μικρή παράταση. Οσοι περιμένουν να σβήσει κι ο τελευταίος ήχος από τις δαιμονισμένες ρακέτες της παραλίας, τα «μπίτια» των beach bars, τα κλάματα των πιτσιρικιών που αρνούνται να βγουν από το νερό, να χαθεί από τον αέρα η μυρωδιά καρύδας και από το οπτικό τους πεδίο οι αλειμμένοι με το μυριστικό λάδι, σαν πεχλιβάνηδες, λουόμενοι. Το καλοκαίρι έρχεται όταν φεύγει. Το καλοκαίρι παρατείνεται ώς το πρωινό του
Περισσότερα.. »
Της Βασιλικής Γεωργιάδου* Εχουν περάσει αρκετές δεκαετίες από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, στη διάρκεια των οποίων εκδόσεις για τον φασισμό μπορούσαν να αγγίξουν ένα ευρύ κοινό. Οσο μεγάλωνε η χρονική απόσταση από τη χούντα, μαζί με το τρίτο κύμα του εκδημοκρατισμού, η θεματική του φασισμού μπήκε στο περιθώριο. Οταν στη δεκαετία του 2000 κυκλοφόρησαν στα ελληνικά ο Σ. Πέιν (Ιστορία του Φασισμού, Φιλίστωρ), ο P. Milza (Οι Μελανοχίτωνες της Ευρώπης, Scripta), o R. Paxton (H ανατομία του φασισμού, Κέδρος) ή ο Ε. Gentile (Φασισμός. Ιστορία και Ερμηνεία, Ασίνη), οι ενδιαφερόμενοι να εντρυφήσουν στα
Περισσότερα.. »Του Βασίλη Λαδά* «Η ώρα του έτους που αγαπώ είναι το καλοκαίρι… με τα θριαμβευτικά μεσημέρια, με τες εξηντλημένες Αυγουστιάτικες νύχτες». Από σημείωμα αχρονολόγητο του Καβάφη (προ του 1910). Αντλείται από τα «Μικρά Καβαφικά» του Γ.Π. Σαββίδη, (Ερμής, 1985). Τι πάει να πει εξηντλημένες νύχτες. Θα μπορούσε να απαντήσει ίσως ο περιθωριακός νέος του ύστερου ποιήματος «Μέρες του 1908», που «σαν γλύτωνεν απ’ το φρικτό ξενύχτι/ δροσίζονταν στα μπάνια, στο κολύμβι το πρωί». Ακόμη οι δυο νέοι τού «Να μείνει» («Τα ενδύματα μισοανοίχθηκαν – πολλά δεν ήσαν/ γιατί επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας»). Αυτός
Περισσότερα.. »Της Γεωργίας Τριανταφυλλίδου* Παρατηρώ τους επιβάτες στο φέρι της γραμμής Καβάλα-Πρίνος Θάσου. Κάνω συχνά το ταξίδι μέσα στο καλοκαίρι. Παντού παρέες. Είτε οικογένειες με παιδιά, όπου τα παιδιά είναι οι φανεροί ρυθμιστές της εκάστοτε ταξιδιωτικής συνύπαρξης. Είτε συντροφιές όλων των ηλικιών άνευ τέκνων. Ελάχιστοι ταξιδεύουν μόνοι. Νομίζω ότι τους αναγνωρίζω από την επιλογή τους να είναι αποκλειστικά αναγνώστες κατά τη διάρκεια του σύντομου πλου. Είναι οι περιπτώσεις φανατικής υποταγής στο διάβασμα. Εδώ η αναμφισβήτητη μοναχικότητα απορροφάται από την εξίσου αναμφισβήτητη απόλαυση του βυθίσματος στις σελίδες. Πάντα νιώθω την περιέργεια να μάθω τι διαβάζουν. Ο
Περισσότερα.. »
Του Κώστα Καβανόζη Τι είναι τα γράμματα; Το μαύρο που κόβει το άσπρο, δηλώνει σε παλαιότερη συνέντευξή του γνωστός Ελληνας χαράκτης και σχεδιαστής γραμματοσειρών. Λένε οι τυπογράφοι ότι η τυπογραφία –παρά τα μελάνια της– πρέπει να είναι διαφανής, έτσι ώστε τίποτα να μην παρεμβάλλεται ανάμεσα στον αναγνώστη και το κείμενο. Σαν να μην υπάρχει, δηλαδή. Και το λένε τη στιγμή που οι περισσότεροι υπηρετούν τα μελάνια αυτά με πίστη και αφοσίωση, ορισμένοι με λατρεία σχεδόν. Αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και με το κείμενο; Δεν πρέπει, άραγε, να είναι διάφανο, να αφήνει
Περισσότερα.. »
Του Βασίλη Λαδά* Διαβάζοντας ο Δ.Μ. τo προπέρσινο καλοκαίρι τη «Λιγεία» του Λαμπεντούζα (στα ιταλικά βεβαίως) αναδύθηκε από τα λιπαρά της μνήμης του η γεύση των μούρων που έτρωγε παιδί στην αγροικία της κοντέσας μητέρας του στη Ζάκυνθο. Ετσι άρχισε να αναζητά στα μανάβικα μούρα. Επιμόνως. Με το ανοιχτόχρωμο λινό κουστούμι του (φαιό στον καβάλο από το σκατωμένο σώβρακο), πέδιλα και ψαθάκι. Οι μανάβηδες, ευγενείς στην αρχή, του είπαν πως μούρα τέλος, κεντρώθηκαν οι μουριές, ευνουχίστηκαν. Του πρότειναν νεκταρίνια, ακτινίδια, νέες διασταυρώσεις, ο Δ.Μ. ήθελε μούρα. Μέχρι που ένας μανάβης μόλις τον είδε να
Περισσότερα.. »
© 2024 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
