Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένα πολιτικό πτώμα με αναστολή. Η αποσύνθεσή του μπορεί να πάρει κάποιο χρόνο, ως διαδικασία όμως δεν επιδέχεται πλέον αντιστροφή. Το διαπιστώνεις διαβάζοντας ακόμη και «Βήμα» ή «Καθημερινή», όπου η αγωνιώδης προσπάθεια να πειστεί το εκκλησίασμα για την επικείμενη οικονομική ανάκαμψη υπερκαλύπτεται από την οσμή της εξίσου εναγώνιας αναζήτησης κάποιου βολικού διάδοχου σχήματος. Οι λόγοι γι’ αυτή την προδιαγεγραμμένη εξέλιξη πηγάζουν από το πορτοφόλι του μέσου πολίτη – την υλική οικονομία με σάρκα και οστά, που διαψεύδει κάθε επικοινωνιακό τέχνασμα του τύπου «πάμε καλά γιατί οι εξαγωγές
Περισσότερα.. »
Οι τοίχοι δεν προσφέρονται μόνο για την έκφραση πολιτικών απόψεων. Ιδιαίτερα προσφιλείς είναι και στους ερωτευμένους που θέλουν να διαλαλήσουν προς πάσα κατεύθυνση το αίσθημά τους, να εκφράσουν λιγότερο ή περισσότερο πρωτότυπα το ενδιαφέρον τους, να εκτονώσουν την απελπισία που τους προκάλεσε η απόρριψη από το πραγματικό ή επιθυμητό έτερον ήμισυ. Η στήλη παρεκκλίνει ως εκ τούτου προσωρινά από τη συνήθη θεματολογία της, για να τιμήσει με τον τρόπο της τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Εστω και τρεις μέρες πιο νωρίς, υπακούοντας στους σιδερένιους
Περισσότερα.. »
Μια φορά κι έναν καιρό, η δημοσιογραφία ήταν λειτουργία ως επί το πλείστον απρόσωπη: με εξαίρεση κάποιες επώνυμες στήλες και επιφυλλίδες, ο μεγάλος όγκος των ειδήσεων καταχωριζόταν στις εφημερίδες χωρίς υπογραφή. Ακόμη κι όταν τα ρεπορτάζ έγιναν ενυπόγραφα, το ευρύ κοινό δεν έδινε συνήθως σημασία σε τέτοιες λεπτομέρειες. Η όποια δυσφορία των δρώντων υποκειμένων στρεφόταν έτσι εναντίον όλων συλλήβδην των μέσων, δίχως εξατομικευμένο επιμερισμό ευθυνών: «το κράτος σκοτώνει, ο Τύπος το βουλώνει», κατά το δημοφιλές σύνθημα των μεταπολιτευτικών χρόνων. Τον Νοέμβριο του 1985, μετά τον φόνο του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά από αστυνομική
Περισσότερα.. »
Το φθινόπωρο του 2002, λίγο μετά την αστυνομικο-μιντιακή εξάρθρωση των υπολειμμάτων της 17Ν, το ένθετο «Βιβλιοθήκη» τής τότε «Ελευθεροτυπίας» ζήτησε από ορισμένους συγγραφείς να σχολιάσουν με διηγήματά τους τα τεκταινόμενα. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους, που επιδόθηκαν στο άχαρο έργο της «λογοτεχνικής ανάπλασης» των κινήσεων και των σκέψεων των πραγματικών συλληφθέντων, η αείμνηστη Νένη Ευθυμιάδη προτίμησε να σκιαγραφήσει μια διαφορετική εξέλιξη: τη (φανταστική) επιβίωση της νεότερης γενιάς της οργάνωσης που, διαφεύγοντας τη στενή επιτήρηση των αντιτρομοκρατικών μηχανισμών, έκοψε τους δεσμούς με την «παλιά φρουρά» για να δρομολογήσει σε καινούργιες βάσεις
Περισσότερα.. »
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κατέρρευσε κάτω από το βάρος ενός σκανδάλου που σήμερα θα περνούσε σχεδόν απαρατήρητο: της ύποπτης αδράνειας των ελεγκτικών μηχανισμών απέναντι στην εξαγορά μιας ιδιωτικής τράπεζας από τον «αυτοδημιούργητο» Ελληνοαμερικανό Γιώργο Κοσκωτά, που στην πραγματικότητα δεν διέθετε τα απαραίτητα κεφάλαια. Η «κάθαρση» έφτασε τότε μέχρι τη δικαστική δίωξη του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου, του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Μένιου Κουτσόγιωργα και δύο οικονομικών υπουργών (Τσοβόλας, Πέτσος). Στις μέρες μας, συμβάντα παρόμοιας υφής εκλαμβάνονται πλέον ως απλές ιδιωτικές κομπίνες δίχως πολιτικές προεκτάσεις – η περίπτωση Λαυρεντιάδη είναι αρκετά
Περισσότερα.. »
Κάτι το σκασιαρχείο του Χριστόδουλου Ξηρού από τον Κορυδαλλό, κάτι τα ανεκδιήγητα μανιφέστα της Ν.Δ. για την υποτιθέμενη «συνιστώσα της τρομοκρατίας εντός του ΣΥΡΙΖΑ», κάτι το τελευταίο σίριαλ Τατσόπουλου, επιστρέψαμε προς στιγμήν νοερά μια δωδεκαετία πίσω. Τότε που μια καλοκουρδισμένη επικοινωνιακή καμπάνια, σχεδιασμένη από τη Σκότλαντ Γιαρντ, προσπάθησε επί μήνες να μετατρέψει την εξάρθρωση των υπολειμμάτων της 17Ν σε πολιτική συντριβή του μεταπολιτευτικού ριζοσπαστισμού –του ελληνικού «Σιν Φέιν», κατά την αγγλική έμπνευση– που έσπευσαν να αναπαραγάγουν τα εγχώρια ΜΜΕ, στοχοποιώντας διαδοχικά σαν «φυτώρια τρομοκρατίας» την αντιδικτατορική αντίσταση, το μεταπολιτευτικό εργατικό και φοιτητικό κίνημα,
Περισσότερα.. »
Πριν από πέντε χρόνια, τον ιστορικό εκείνο Δεκέμβρη του 2008, η ελληνική Βουλή ψήφιζε τον Ν. 3730 για την ποινικοποίηση του καπνίσματος στους κλειστούς δημόσιους χώρους. Οπως άρμοζε στην τότε συγκυρία, τη φορτισμένη από τη νεανική εξέγερση για την απρόκλητη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου που έπινε με την παρέα του μπίρες, οι επίμαχες διατάξεις απέβλεπαν θεωρητικά στην «προστασία των ανηλίκων από τον καπνό και τα αλκοολούχα ποτά» (ΦΕΚ 2008/Α/262). Η απαγόρευση έθιγε τους πάντες και ξεκίνησε την 1/7/2009· μεταγενέστερες διατάξεις τη σκλήρυναν ακόμη περισσότερο. Προ διμήνου πληροφορηθήκαμε μάλιστα ότι,
Περισσότερα.. »
Με την απόσταση των πέντε χρόνων που μας χωρίζουν από τη νεανική εξέγερση του 2008 και με όσα κοσμοϊστορικά έχουν έκτοτε μεσολαβήσει, μπορούμε πια να είμαστε βέβαιοι για την ιστορική σημασία εκείνου του ξεσπάσματος. Εκτός από δυναμική διαμαρτυρία για την αστυνομική βία, φαινόμενο που ξεπερνούσε κατά πολύ το «μεμονωμένο περιστατικό» τής εν ψυχρώ δολοφονίας του δεκαπεντάχρονου Αλέξη (1-2), εκτός από διάχυτη έκφραση οργής για μια κοινωνία συμβιβασμένη με την απροκάλυπτη διαφθορά των κυβερνώντων και των επιχειρηματιών συνεταίρων τους (3), ο Δεκέμβρης ήταν και μια κραυγή απ’ το
Περισσότερα.. »
Ο δολοφόνος, λέει ένα παλιό αστυνομικό ρητό, επιστρέφει πάντα στον τόπο του εγκλήματος. Το θυμηθήκαμε ξανά όταν διαβάσαμε στις εφημερίδες για την υποψηφιότητα της Γιάννας Δασκαλάκη-Αγγελοπούλου, πάλαι ποτέ προέδρου της Α.Ε. «Αθήνα 2004», ως μελλοντικής δημάρχου της Αθήνας. Με ανάδοχο τον υπουργό Παιδείας του Καραμανλή του νεότερου, Ευριπίδη Στυλιανίδη. Αν παραμερίσουμε τα στρώματα καλοπληρωμένης προπαγάνδας που αναγόρευσαν την Ολυμπιάδα του 2004 σε «χρυσή στιγμή» της πρόσφατης ελληνικής Ιστορίας, θα διαπιστώσουμε την άμεση γενετική σχέση ανάμεσα στο τότε «ελληνικό θαύμα» και τη σημερινή τραγωδία. Οσα έζησε η Ελλάδα
Περισσότερα.. »
Απρίλιος 2012. «Εσείς τι κάνατε όταν έφτιαχναν στρατόπεδα συγκέντρωσης;» Το ερώτημα παραπέμπει σαφώς στη συλλογική ενοχή των Γερμανών της ναζιστικής περιόδου και στα συνακόλουθα ερωτήματα που μια μερίδα της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς έθετε στους γονείς της κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 (1). Αναλογία εύστοχη, καθώς ο μετανάστης -ιδίως ο μουσουλμάνος- έχει αντικαταστήσει στον ακροδεξιό λόγο των ημερών μας τον Εβραίο, ως προνομιακό στόχο του συλλογικού μίσους και της επαγγελλόμενης εθνωφελούς εκκαθάρισης. Η «εβραϊκή συνωμοσία» παραμένει φυσικά ενεργός στο ακροδεξιό φαντασιακό, συνδέεται όμως πολύ λιγότερο με τους ίδιους τους (λιγοστούς πλέον) Εβραίους, ως
Περισσότερα.. »
Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος Αναδιφώντας τέσσερις δεκαετίες επετειακών εορτασμών της αντιδικτατορικής εξέγερσης του 1973, ένας προσεκτικός παρατηρητής δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από την αντοχή της συλλογικής μνήμης που οικοδομήθηκε γύρω από την ιστορική εκείνη στιγμή, πάνω στην οποία θεμελιώθηκε ουσιαστικά η μεταπολιτευτική Ελληνική Δημοκρατία. Επέτειος που επιβλήθηκε «από τα κάτω» για να μετατραπεί σε επίσημο κρατικό θεσμό μετά την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ το 1981, το «Πολυτεχνείο» φάνηκε προς στιγμήν να μας αφήνει
Περισσότερα.. »
Φωτογραφίζει και σχολιάζει Ο Τάσος Κωστόπουλος Πριν από 104 ακριβώς χρόνια, το βράδυ της 11ης Νοεμβρίου 1909, η Βουλή των Ελλήνων ψήφιζε την καθιέρωση της Κυριακής ως υποχρεωτικής αργίας στα μεγάλα τουλάχιστον αστικά κέντρα της χώρας. Εναν αιώνα μετά, οι εκσυγχρονιστικές τομές που μετέτρεψαν σταδιακά την Ψωροκώσταινα σε πρωτοκοσμική χώρα θεωρούνται περιττή «οπισθοδρόμηση». Ξεφυλλίζοντας τις εφημερίδες των τότε ημερών, διαπιστώνεις άλλωστε πως η βασική δέσμη των εργοδοτικών επιχειρημάτων ελάχιστα έχει τροποποιηθεί από τους μακρινούς εκείνους καιρούς. Χαρακτηριστικό δείγμα, όσα σέρνει στους «τεμπέληδες» εργαζομένους του ο εκδότης του «Εμπρός», πρώτης σε κυκλοφορία εφημερίδας της
Περισσότερα.. »Εθνική επέτειος δεν σημαίνει μόνο μνημονική ανάκληση του παρελθόντος, συνήθως με μια δόση αγωνιστικής εξιδανίκευσης των «παλιών καλών καιρών». Σημαίνει και απότιση φόρου τιμής στην τελετουργική παράδοση του δικτάτορα Μεταξά, αυτού που θεωρητικά μόνο οι ακροδεξιοί επιμένουν να προβάλλουν ως υπόδειγμα (1, Καλαμάτα 2004) και οι πάσης φύσης αντιφασίστες είθισται να κοροϊδεύουν (2, ΕΠΛ Αμπελοκήπων 1999). Δικό του πνευματικό τέκνο υπήρξαν, γαρ, οι επετειακές μαθητικές παρελάσεις –σε αντιδιαστολή προς τις στρατιωτικές που, ως επίδειξη της κρατικής ισχύος απέναντι σε κάθε δυνητικό «εξωτερικό» ή «εσωτερικό» εχθρό, αποτελούν διαχρονική παράδοση κάθε εξουσίας. Παρά την αντικειμενική δυσκολία τού
Περισσότερα.. »Φωτογραφίζει και σχολιάζει ο Τάσος Κωστόπουλος Η παράδοση των πεθαμένων γενεών, επισήμανε κάποτε ο Μαρξ, «βαραίνει σαν εφιάλτης πάνω στα μυαλά των ζωντανών», ωθώντας τους σ’ εποχές επαναστατικής κρίσης να «επικαλούνται με αγωνία τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, [να] δανείζονται τα ονόματά τους, τα πολεμικά τους συνθήματα, τις φορεσιές τους, για να παρουσιάσουν μ’ αυτή τη μεταμφίεση, που ο χρόνος την έκανε σεβάσμια, και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα την καινούργια σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας». Οπως όλοι οι άνθρωποι του καιρού τους, είναι φυσικά αδύνατο να γνωρίζουμε εκ των προτέρων αν η
Περισσότερα.. »
© 2024 Εφημερίδα των Συντακτών | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ
